In 2003
bracht Tom Barman zijn eerste en voorlopig –spijtig genoeg- enige film uit. De
titel haalde hij bij een for the laymen
vrij obscure muzikant JJ Cale. Het negende nummer op de cd “Okie” van Cale uit
1974 heet toevallig ook … laat Barman een bewonderaar zijn van Jean Jacques Cale en het prachtige
“Magnolia” hebben toegevoegd aan de soundtrack van …
U ziet:
toeval bestaat niet! Everything happens for a reason! Welke reden laten we graag in het
midden want zoveel begrijpen we nu ook niet van het leven!
Waarom alles
van JJ Cale? Omdat het in mijn oren de perfecte soundtrack bij de zomer is,
laid back, simpel, easy-going en een oeuvre op zich. Cale doe je tekort door
van één plaat te spreken, alle platen horen bij elkaar en hebben dezelfde, erg
aparte sound … want dat is Cale zeker:
een repertoiremuzikant die als geen ander een context heeft weten te creëeren
waar je zijn songs niet kan uit weghalen … en dat heeft Barman ongetwijfeld als
geen ander begrepen …
Zijn
grootste “hits” “Cocaine” en “After
midnight”werden vooral bekend in de versies van Eric Clapton. JA, mensen, JJ
Cale schreef deze beide pareltjes en niemand anders! Weer iets opgestoken
vandaag … de man was erg onconventioneel voor de muziekbusiness, hij leefde als
een kluizenaar in een trailer in de woestijn (dit laatste fantaseer ik er even
bij om de geloofwaardigheid te versterken), hij gaf bijna nooit interviews (en
als hij het al deed dan vooral over de technische kant van de muziek, niet over
zichzelf of zijn songs) en hij had een hekel aan succes en songs met meer dan
drie akkoorden.
Bij JJ Cale
praat je niet over albums of songs maar over “sound” … de mix van blues,
country en jazz heeft een dusdanig specifiek geluid dat het met niks anders te
vergelijken valt of in geen enkele categorie valt in te delen! Elk album kan je
met elkaar inruilen (Naturally/Shades of 8) maar de luisterervaring blijft
uniek en fris en zo anders dan alles wat je al gehoord hebt … ik zet het graag
op in de auto, op een zomeravond, cruisend naar nergens en overal om rust als
een warm deken door de akkoorden heen over je te voelen
vallen …
De
soundtrack van “Any way the wind blows” bevat de perfecte zomermix voor mijn
oren … Magnus (“Summer’s here” ademt het gevoel van een warme lome dag in
Antwerpen uit), Squarepusher, Toy, Max Berlin (met de new beat klassieker “Elle
et moi” (aanrader)), punk van The Kids, eightiesshit van Yazoo, spacerock van
Evil Superstars, laid back jazz van Charlie Parker en Herbie Hancock en zelfs
een streepje drum en bass van DJ Aphrodite … enig missertje (waarschijnlijk de
rechten niet voor verkregen) is het ontbreken van het van een monsterriff
voorziene “Regular Joe” van Queens of the Stone Age dat de film siert maar niet
de soundtrack.
Je kan veel
van Barman zeggen maar die gast heeft smaak en talent en hij mag –godverdomme-
nog wel eens een filmpje maken … 2003 is alweer ff geleden, Tommy en je vorige
pelliculeding zag ik ondertussen al 9 keer …
Dus al het
gezever opzij gezet: geniet van de muziek, geniet van het weer, geniet van
terraskes met een frisse pint, kijk naar de mooie en lelijke vrouwen die
defileren voor uwe oogen en enjoy … tis rap genoeg voorbij die mooie zomer! Tataaa!
Bye bye till the next time met John Cale, geen familie van.