donderdag 23 april 2015

Helmet – Meantime / Quicksand – Slip (26)

De jaren negentig waren cruciaal in mijn muzikale volwassenwording. Als u mij een beetje kent, weet u dat ik wel nooit echt volwassen zal worden maar das nu ook niet bepaald een strikte noodzaak tot het hebben van een min of meer tevreden leven …

U kent me waarschijnlijk ook helemaal niet en liefst houdt u dat ook zo. Dat begrijp ik maar het leidt ons wat af van hetgeen ik simpelweg alternative rock zou willen noemen. Ik ben geen fan van hokjes en vakjes maar het kind heeft een naam nodig!

De vlag dekt een nogal ruime lading naar mijn inzicht: Tool, Magnapop, Dinosaur Jr., Buffalo Tom, Sugar en Hüsker Dü, The Jesus Lizard, Hole, Meat Puppets, Bad Brainz, Pavement, Mercury Rev, Pond, Replacements, Ween, Pixies, Babes in Toyland, Primus, Living Colour, Lemonheads, Sloan, Throwing Muses, Sonic Youth, L7, Grant Lee Buffalo, Tragically Hip, Smashing Pumpkins, Mazzy Star, Posies, Afghan Whigs, Girls Against Boys, 7 Year Bitch, Monster Magnet en natuurlijk fuckin’ Fugazi en alle fuckin’ bands die ik vergeten ben en natuurlijk de twee bovenstaande bands of total heroes!


Meantime van Helmet verscheen in het jaar onzes heeren 1992 … en is het geesteskind van bandleader (en door de jaren heen enig vast bandlid), geschoold jazzgitarist en Lance Armstrongkloon Page Hamilton. Pezig, stoer, grappig en zo precies staccato riffs spelend dat je er een uurwerk kan op gelijk zetten …
De plaat is een mokerslag aan repetitieve riffsongs die hard, kaal en strak klinken en je ergens op je middenrif (haha) raken. Staalhard. Standout tracks zijn o.a. “In the meantime”, “Ironhead”, de culthit “Unsung”, “He feels bad” en “You borrowed”. Woorden doen vaak afbraak aan dingen die je moet horen. Luisteren dus! Nu!



Quicksand is nog een band uit NYC die in 1993 verbaasde met de plaat “Slip” die net als zovele coole platen uit die periode wat tussen de kieren van het collectieve rockgeheugen dreigt in te vallen. De band rond frontman Walter Schreifels werd gevormd met ex-leden van o.a . Gorilla Biscuits en Youth of today die aktief waren in de hardcorescene. Schreifels zou later nog even opduiken bij Rival Schools en een mini hitje scoren met “Used for glue”.

Standout tracks op Slip zijn ongetwijfeld “Fazer”, “Head to wall”, “Dine alone” en “Freezing process” al is de hele plaat een energieke ervaring die vaak aan de goden van Fugazi doet denken zonder ze te kopiëren! Het is geen punk, het is geen metal, het is iets er net tussenin wat ik bezwangerd mooie alternatieve rock mag noemen J



In oktober 1994 zag ik Quicksand live in de VK in Molenbeek samen met mijn kompanen Tom Threenineteen, the Pikeman, Wim R. en the man we used to call the Driver. In het voorprogramma speelde de Aalsterse vergane glorie Junkfish … aaaaaaaaah, good times. LOL! Alléé, het waren wel goede tijden maar die zijn er nu ook met nog zoveel leuke muziek op de bagagedrager …




                      


maandag 20 april 2015

De man die geen hart had maar twee magen

 “You know I was born to lose, but that’s the way I like it baby … I don’t want to live forever”
(Motörhead- The Ace of Spades)

Op dagen dat het wat minder gaat en ik door melancholie en slecht weer achterhaald word, durven mijn gedachten nogal eens duister ende zwart zijn zonder dat ik daarbij mijn –ik beken: subliem- gevoel voor humor verlies maar toch … op deze vuile en vieze dagen vraag ik me wel eens af: what will be next …

-“Het moet één of andere vorm van kanker zijn”, zei ik niet bepaald groen lachend tegen mijn hartspecialist …
Hij keek me bevreemdend aan, zette zijn bril recht, fronste even de wenkbrauwen en antwoordde me toen schamper …

-“Jij hebt dus al iedere SOA gehad die er bestaat?”

Ik zweeg in alle talen die ik kende en dat zijn er wel een paar … hij had gelijk … er waren nog zoveel SOA’s waar ik nog van genieten kon en waar ik werk kon van maken …  een longembolie, nog zoiets dat me eigenlijk vreemd en onbekend voorkwam. Aderverkalking, dementie en erotiek, een maagbreuk, aids, vids, hepatitis bestaande uit elke letter van het alfabet en bovenal de “wat was ik eigenlijk toch een ongelofelijke zeikerd-ziekte alsof ik nu echt zo hard te klagen had” …



Had ik dan zo een moeilijk leven dat ik er het hart bij inschoot? Had ik daadwerkelijk een reden om zo hard te zagen alsof ik me het ergst benadeelde kindje op de speelplaats voelde …  alsof ik werd verplicht te luisteren naar alle platen van Stone Sour in één lange zit …

Ik vergeet al moedwillig het vraagteken want dat hoeft er effectief niet te staan … iedereen kan makkelijk X- aantal redenen opdissen waarom het hem of haar al dan niet goed/slecht gaat in dit leven … en iedereen voelt zich wel es in het kruis getast of in het ootje genomen op een al dan niet terechte wijze in dit merkwaardige leven dat kant noch wal raakt en nergens en overal tegelijkertijd schijnt heen te gaan …

Maar das allemaal zo erg niet en hier gaat het eigenlijk niet om …

Het punt dat ik maken wil, is dat ik me niet kon voorstellen welk een fysieke impact een hartaanval op mijn leven ging hebben en bovenal bij momenten nog heeft …

Twee jaar geleden onderging mijn vader een open hartoperatie met vier overbruggingen … best heavy shit, borstkas openbreken, longen even stilleggen etc. de volgende twee à drie maanden was deze man die voorheen een berg was een platte batterij … ik schreef dit toe aan de ouderdom en de gezegende 67 levensjaren … maar nu beleefde ik hetzelfde, 26 jaren jonger en met amper één stentje …

De eerste dagen na het ziekenhuis=tanden poetsen=moe, mijn dochter van 24kg optillen=moe binnen de minuut, mijn veters strikken=moe met stevig verhoogde hartslag …



Na een week of drie ging het wat beter … na een check up wou de dokter me nog een maand verlenging van ziekteverlof voorschrijven wat ik eigenlijk niet zo leuk vond …

-“Trust me, I am a doctor!”, zei hij gedecideerd. “Na twee weken sportrevalidatie krijg je een fysieke weerslag die vrij hard zal zijn aangezien je hartaanval zich in de voorwand van het hart situeerde, net waar de vermoeidheid en recuperatie en zo liggen …”

Ik geloofde er –uiteraard- de ballen van … wat weet een cardioloog nu van mijn hart?

Maar goed, hij had gelijk … de laatste week voel ik me plat, leeg, voos, opgebruikt, moe en ga zo maar door … perfect normaal blijkbaar en ja hoor, het wordt mooier en binnen een zestal weken zou het zelfs helemaal voorbij moeten zijn …

Dus schrijf dat boek, maak die plaat, love that love, live that life, vraag haar mee uit, boks die wedstrijd of ja, rook dat pakje sigaretten op, it’s your life … maar achteraf niet komen zagen hé, oneerlijk is het hoe dan ook en tis over in een wip … en je moet wat geluk hebben …

PS: en ja=gij zult nooit voetballen in roze shirts want dan verliest ge altijd! (en tis erg gay)