Mijn 20 beste plaatjes van 2014

Ziehier een volledig willekeurig lijstje van de “beste”, nu ja, leukste, warmste, aangenaamste, hardste, ruigste, zachtste en verrassendste  platen die ik het afgelopen jaar hoorde. Ik heb ze zeker niet allemaal gekocht omdat ik daar a) geen zin in had, b) ik er het geld niet voor heb, c) ik dit jaar hoe dan veel en veel teveel cd’s heb gekocht en het d) allemaal geen zin heeft … cd’s kopen dan toch … het is natuurlijk wel leuk en het trekt je wel es uit een dipje om de nieuwe van Bloodbath te kussen en aan de laatste Primordial te snuffelen maar toch … i have my doubts of kopen en kopen ons waarlijk gelukkig maakt …

Alléé, komaan, genoeg geleuterd! Here we go:

1) Over kill – White devil armory

2) Morbus Chron – Sweven

3) Cretin – Stranger (verpletterende grindcore met op zang een vrouw die vroeger een man was! Echt waar!)

4) Obituary – Inked in blood

5) Soulburn – The suffocating darkness  (ademt de oude Bathorysfeer uit)

6) Primordial – Where greater men have fallen (misschien wel de plaat van het jaar)

7) Godflesh – A world lit only by fire (de masters of industrial are back)

8) Cannibal Corpse – A skeletal domain (niet hun beste maar wel lekker)

9) Aphex Twin – Syro (nog een wonderkind dat terug is)

10) Beck – Morning phase

11) Bloodbath – Grand morbid funeral

12) Revocation – Deathless

13) Swans – To be kind

14) Triptykon – Melana chasmata

15) Todd Terje – It’s album time (zeker es uittsjekken, erg verrassend!)

16) Judas Priest – Redeemer of souls (you are never too old to rock)

17) Leonard Cohen – Live in Dublin

18) Beyond Creation – Earthborn evolution

19) Noneuclid –Metatheosis

20) Bob Dylan – Basement tapes, volume 11

En nu nog ff plaats maken voor de twee stinkers van het jaar al is “stinker” een relatief begrip! Waarschijnlijk zijn beide stinkers zelfs erg goed voor vele mensen en puur objectief bekeken misschien zelfs voor mij. Maar in de subjectieve ervaring die muziek toch wel is, zijn deze beide zilveren schijfjes voor mij gewoon “Jingle bells, jingle bells, BORING ALL THE WAY” …

-Opeth – Pale (eigenlijk een erg goede seventies symfonische rockplaat maar niks “progressiefs” aan en  do-de-lek saai)

-Morrissey – World piece is none of your business (alweer niet echt slecht maar van Mozz verwacht ik gewoon meer en deze plaat … pfieeeeuw, soms is een mens gewoon uitgezongen al overdrijf ik nu gewoon om over te komen)

En nu buiten! Ga plaatjes beluisteren of doe iets nuttigs met uw leven! NU! Het is nooit te laat!

Sepultura – Beneath the remains/Arise (29)

Toen ik 17 was, had ik al een paar jaar metal als muziekgenre ontdekt. Twee jaar eerder –in 1987- opende Guns N’ Roses mn ogen met hun fenomenale “Appetite for destruction”. Via een klasgenoot begon ik te tape traden (cassettes uitwisselen) en kreeg ik een verzamelcassette in handen met daarop heel wat moois van o.a. Accept, Mercyful Fate, Metallica, Running Wild, Metal Church en W.A.S.P… We keken samen naar MTV’s Headbangers Ball met presentatoren Vanessa Warwick en The Bailey Brothers en ontdekten zo de ontluikende deathmetalscene met bands als Obituary, Morbid Angel, Death, Cannibal Corpse en Massacre.

Ook the Bay Area (gebied rond San Francisco) trash scene vierde toen zijn hoogdagen met bands als Testament, Forbidden, Death Angel, Exodus, Sacred Reich en natuurlijk Metallica …

Aan die MTV dagen dank ik ook mijn onvoorwaardelijke liefde voor glamrock en de sleaze van o.a. Poison, Skid Row, Cinderella en Def Leppard! Snakeskinboots, een beetje eyeliner en lippenstift gaan er altijd wel in en laat het eerste concert dat ik ooit bezocht er nu net ééntje van shockrocker Alice Cooper zijn …

Maar toen kwam er plots een band uit wel erg vreemde hoek de kop opsteken, Sepultura uit het Braziliaanse Belo Horizonte. Brazilië bekend om zijn stranden, samba, voetbal, mooie vrouwen, armoede in de favela’s en een wel erg hoog misdaadcijfer, liet nu van zich spreken met een thrashband die -duidelijk beïnvloed door bands als Venom en Celtic Frost- in zijn beginjaren zijn gelijke niet vond wat betreft pure energie en blistering raw power! En –eerlijk is eerlijk- ook qua goede songs! Want daar draait het toch wel om J

Op een mistige vrijdagavond nam ik de bus (de Aalst-Gent) van school naar huis om daar verrast te worden door vijf langharige metalheads, uitgerust met lederen jasjes, banden met kogelhulzen, witte sneakers, spannende broeken en de nodige patches op hun mouwloze jeansjacks genaaid … een gettoblaster zorgde ervoor dat de hele bus kon meegenieten van hun muziek … schoorvoetend vroeg ik hen in mijn beste Frans en met kleren die nog door mn ma waren gekozen waar ze naartoe gingen … bleek dat ze op weg waren naar het landelijke Oordegem waar in de lokale Sint-Martinus Kring de Duitse thrashers van Sodom ten dans zouden spelen met in hun voorprogramma het toen nog onbekende Sepultura …

Waar de eerste platen van Sepultura (Bestial Devestation/Morbid Visions) ons nog een zoekende band toonden en opgenomen leken in een (natte) kartonnen doos met drums die klonken als holle Beceldoosjes, toonde Schizophrenia uit 1987 een paar fikse stappen voorwaarts waar boven vernoemde Beneath the remains en Arise rasechte mokerslagen waren, vol agressieve –vaak naar punk refererende- riffs, robuust drumwerk en wonderlijk krachtige vocalen van Max Cavalera …

Na deze twee superalbums konden we Chaos A.D. –dat duidelijk door hardcore en punk was beïnvloed- en Roots (met heel wat tribal drums en deels opgenomen in de Braziliaanse jungle bij lokale indianen) best wel nog smaken maar na het vertrek van brulboei Max Cavalera, na een pak interne strubbelingen, was het vet wat van de soep. Sommige albums (zoals Roorback)  waren nog wel ok (maar ook niet meer dan dat) en vervanger Derrick Green deed zijn stinkende best maar the Stones zonder Mick Jagger of Queen zonder Freddie Mercury klinken een beetje zoals een gecastreerde stier die Ward De Bever probeert te imiteren … dit rijmt als kut op Dirk maar das net mijn punt!

En ik weet het! Het is erg kortzichtig van me maar platen met titels als “The mediator between head and hands must be the heart”(2013) ben ik niet direct geneigd te gaan kopen.

Dus als u vandaag nog één ding doet, luister dan es naar beide onderstaande nummers en tracht de rauwe energie van de muziek te vatten en ga eens uit uw bol want ik denk dat dat lang geleden is … echt! Geniet ervan!

Sepultura is trouwens Portugees voor “graf”. De band haalde de naam van de Motörhead song “Dancing on your Grave” wat in het Portugees “Dançando na sua sepultura” wordt … vandaar …

Ook nog leuk: de eerste van Soulfly uit 1998 (de band die Max C. opstartte nadat hij bij Sepultura opstapte) en de eerste van The Cavalera Conspiracy (2008) waar de broertjes Cavalera (Igor beroerde de drums tot hij in 2006 ook uit Sepultura stapte) voor het eerst in jaren alweder de handen in elkaar sloegen …

Plus de liaisons (vrij gepikt naar Charles Ducal)

Somtijds word ik des nachts wakker,
kruip ik uit de koude lakens
en wijzig een paar tekens
op het scherm van mijn verlangen.

Liefste wordt mooiste
en dan stap ik weer in de batterij
en mijn liefste?
die weet mooi nergens van.

The Smiths – Strangeways, here we come (30)

“There’s too much caffeine in your bloodstream and a lack of real spice in your life”

(A rush and a push and the land that we stand on is ours)

Een tijdje geleden ontsproot aan mijn zieke brein het idée om een lijstje samen te stellen met de 30 platen die me het meest hebben geraakt in mijn leven, om welke reden dan ook. Ergens onbegonnen werk … maar 30 albums terwijl het er makkelijk 100 zouden kunnen zijn … maar ok, we hebben geschrapt, gewikt en gewogen en in hoofdzaak het gevoel laten spreken … want daar draait het om voor mij … ik voel iets bij de muziek of ik voel er niks bij … verdere uitleg is onnodig.

Men kan en mag gewag maken van mogelijke slechte smaak van mijnentwege. Geen probleem.  Maar dat argument kan uiteraard aan mn reet roesten: ik schaam me niet voor mn –al dan niet slechte- smaak noch voor de muziek die me roert, boeit, doet wenen, op het randje brengt en me soms met een klein subtiel duwtje over dat randje heen duwt, uit de doos, in de wijde nieuwe wereld vol nieuwsgierigheden.

Ik wou deze lijst ook opdragen aan mn dochter omdat het dertig platen zijn die ze wel es zou moeten horen, ooit. Maar eigenlijk is dat je reinste bullshit. Ze moet die platen helemaal niet horen. Ze moet gewoon trachten gelukkig te zijn en minder fouten te maken dan haar vader, minder nadenken, meer leven. Die platen zouden een mooie bijzaak  kunnen zijn die misschien kan helpen maar in essentie … nah!

De plaat die de spits afbijt –er is enkel een willekeurige volgorde- is Strangeways, here we come van de illustere Smiths.

Toen ik 15 was en dit album verscheen in het jaar onzes heeren 1987 hadden The Smiths hun zwanenzang reeds ingezet en was de groep -naar het schijnt- feitelijk al uit elkaar. Niet dat je dat ergens aan hoort. De teksten van Mozz zijn als vanoudsher geweldig, de gitaarlicks van Johnny Marr erg geïnspireerd en de songs zijn van een ontzettend hoge kwaliteit.

Luister bv es naar nummer één van de b-kant van de plaat (jawel, ik heb dit kleinood op vinyl) Last night i dreamt that somebody loved me (no hope-no harm just another false alarm) …

-“Wat is dat papa?”, vroeg mn dochter, wijzend naar de lp “Pyromania” van Def Leppard.

-“Das een geweldige plaat, muisje! Maar dat vraag je eigenlijk niet hé? Das zoals een cd, maar dan muziek op een grote platte, meestal zwarte plaat …”

-“Ah ja?  Toon dat dan eens, papa!”

-“tis wel Def Leppard hé schatje, maar dat vraag je eigenlijk niet hé … domme papa …”

Het eerste Smithsnummer dat ik ooit hoorde, was Girlfriend in a coma en eerlijk … ik wist niet wat ik hoorde … een gast met een engelenstem die eruitzag als een janetterige coiffeur en die zong over zijn vriendin, die nu in een coma lag en die hij wel had kunnen vermoorden en wurgen maar ergens hoopte hij toch dat er niks met haar zou gebeuren … EN hij wilde haar zeker niet zien … waarom? Had hij haar iets aangedaan nadat ze hem betrapt had met Glenn, de knappe bovenbuur die in een fitnesszaak werkte? Was this a gaything?

Alle zever daargelaten, spreken The Smiths een pak mensen aan met hun universele boodschap die zich van onbeantwoord verlangen, afwijzing, “foute” liefde en éénzaamheid over pure pathetiek uitstrekt tot een ironisch gevoel van romantiek dat altijd een twist krijgt die je niet verwacht …

Talloze universiteitsscripties werden gewijd aan de lyriek van Steven Patrick Morrissey die zich hult in een zweem van homoseksualiteit terwijl hij zelf beweert –ook al woont hij samen met een man- a-seksueel te zijn … mooi en mysterieus al taant zijn ster wat en profileert hij zich de laatste jaren af en toe als een pedante oude zeur die te lang op het toilet heeft gezeten terwijl hij niet kan kakken …

Wat niet wegneemt dat The Smiths en sommige solo albums van Mozz tot het eeuwige geheugen van de rockgeschiedenis behoren en binnen 100 jaar (like Mozart en Beethoven –ook al was deze laatste doof-) nog niks aan relevantie, frisheid en scherpte zullen hebben ingeboet!

And now some completely useless and boring info: Strangeways is een gebied in Manchester en de oude naam van Her Majesty’s Prison Manchester.  Het is maar dat u het weet … of je de naam nu nog terugvindt op richtingaanwijzers in greater Madchester is me een raadsel.

Andere aanrader van The Smiths: alles! (ook de bootlegs)!

Solo platen van Morrissey:  Your arsenal (your arse and all), Vauxhall and I, Viva hate, You are the quarry en Bona drag!

U doet er natuurlijk mee wat u wilt …

Gorki is dood! Leve Vos!

Vos, het is uw fout dat ik beginnen schrijven ben! Toen ik daarnet in de auto Gorky (1991) en Hij leeft (1993) draaide, merkte ik dat ik nog alle teksten woord voor woord kon meezingen en eerlijk Vos, het was eeuwen geleden dat ik ze nog in de cd-speler gegooid had en was je gisteren niet gestorven, het was waarschijnlijk niet direct gebeurd …

Samen in dat donkere huis/doen ze alles wat niet mag … zing je …

Vraagt mijn dochter van bijna zeven:” Ja maar papa, waarom doen ze het dan als het niet mag?”

Mijn weinig pedagogische antwoord luidde: “Wel Blanche, het is veel plezanter om dingen te doen die niet mogen dan om dingen te doen die wel mogen …”

“Ah ja, papa, dat is wel waar …”

Slimme zet kerel, zeeeer slimme zet … NOT!!!!

Ooit zag ik je in ‘t Kapelleke in de Aalsterse Meuleschettestraat in de voorronde van Humo’s Rock Rally twee nummers brengen, Vos en ik zal eerlijk zijn, ik herinner het me gewoon niet meer, al was ik er wel bij! Maar 1989 of 1990 zijn gewoon heel ver weg, als spoken in een ver en vreemd verleden toen ik een andere mens was, Vos en jij waarschijnlijk ook …

Op kristalnacht 1992 zat ik met mijn illustere kompanen Ignace B. en Tom S. een bak bier leeg te drinken op een kot aan de Rozier terwijl we sigaren rookten en wild, jong en romantisch (en dus ook met een zweem van pure debiliteit en idiotie) filosofeerden over het leven en de liefde en de wijven en jouw muziek …

Ik liet me toen ontvallen dat ik wel es met jou op café wou, Vos en dat ik een boom tegen je op wou zetten. Een eik. Maar ik ben echt blij dat we dat nooit hebben mogen meemaken, Vos want men zal zijn helden niet ontmoeten in dit aardse leven … een held moet een held blijven op een mooie veilige afstand zoals een droom pas losgelaten en gevangen door een onbevangen kind …

Door jou ben ik in die periode pas echt gaan dichten, Vos … het zal ook wel de Germaanse Talenstudie geweest zijn en een paar invloedrijke medestudenten en de algemene sfeer van onoverwinnelijkheid en geloof in het feit dat je met powezie vrouwen in je bed krijgt … maar ik was mis, Vos, erg mis J

Maar ook dat is jouw fout niet, Vos. Helemaal niet!

“Vind je dit een mooi liedje?”

“Ja, papa, erg mooi …” (Alleen Elvis blijft bestaan …)

Ik moet nogmaals eerlijk zijn, Vos … na het fantastische trio Gorky, Boterhammen en Hij leeft …  ben ik je wat uit het oog verloren … ik las geen enkel van je boeken en ik vond je bijdragen in O9 oprecht infantiel,onnozel pubergeneuzel en wat gezocht populisme … maar trek het u niet aan, Vos, het lag aan mij … ik die mezelf toen een paar jaren iets te ernstig was gaan nemen en geen lach op mn lippen kon toveren en enkel opging in de doom en gloom die bij een Morrisseyaanse pose hoorden … ik was toen jaren mezelf kwijt en niet jou …

Ik keek niet verder, Vos … ik zag je gevoeligheid niet, je puurheid, je ongetwijfelde éénzaamheid …

Ik staarde me blind op de koe is dood/de gracht is scheef/de boer is oud/en ik ben ziek …

Het spijt me Vos, waar woorden tekort schieten, kunnen we misschien je muziek laten weerklinken … want die blijft bestaan, Vos, net als Elvis …

Ik heb er ook geen idee van of er een afterlife bestaat en of ik je wel te rusten kan wensen … misschien ben je op dit eigenste moment wel al aan het reïncarneren in een jonge man of vrouw die binnen 18 jaar bulkend van het talent alweer op een podium zal staan en de mensen zal verblijden met een stem die als geen ander, uniek zal weerklinken doorheen de Nederlandstalige rock …

Ik wens je nog zoveel, Vos en wie weet, wie weet … ik ga alleszins proberen niet te lang te wachten … en hoop oprecht dat jij dat ook niet gedaan hebt …

Zeg nee tegen een jager, zeg ja tegen een neger!

Volgens Jean-Paul Sartre is de enige vraag die er in de filosofie echt toe doet: “Zelfmoord plegen of niet?” Ik denk dat ieder weldenkend mens die meer dan vijf chromosomen verwijderd is van een aap daar toch wel al over nagedacht heeft … bewust of onbewust …  je hebt zo inderdaad van die dagen waarop alles erop lijkt dat je door veertig bavianen in de aars gebuffeld bent, je weer es vijf km teveel hebt gereden in de bebouwde kom en je daarvoor vijftig snaren mag ophoesten terwijl je gestolen fiets nog steeds lijkt te zijn ontvreemd door E.T. die anders niet thuis kon raken, het meisje van je dromen er met de gast vandoor gaat die op de stoel naast jou zit … FUCK IT!

En dan ga je naar een concert van Amenra, keurig ingeklemd tussen de noiserock van Drums are for Parades en de Jesus and Mary Chainklonen A Place to bury Strangers en plots zijn die gedachten aan zelfdoding erg ver weg, plots is van een gebouw van veertig verdiepingen springen geen optie meer omdat je beseft dat je hoogtevrees hebt!

De vijf studioalbums van Amenra heten éénvoudigweg Mass I tot en met V. Titels zijn vaak ver te zoeken, teksten zijn al helemaal onvindbaar … maar dat doet er ook niet toe … mass staat voor mis of zoals u wil, ritueel en dat is een optreden van the Ra ook … een gewaarwording, een kopstoot, rauwe energie die door de zaal sluipt en je gewild of ongewild meesleurt. Eens je je ogen weer opent, zie je rondom je heen in het duister haast alle medetoeschouwers eenzelfde haast angstaanjagende dans met zichzelf uitvoeren, ogen gesloten, hoofden ritmisch bewegend op de zwaarmetalen riffs.  Met het gekrijs van zanger Colin als een gebed, een sermoen dat overal doorheen galmt.

Misschien is het een moment van troost, een antwoord op de vormloze pijn die het leven soms is … voor een verre vriend van me was “Automatic for the people” van REM een album van loutering in donkere, erg persoonlijke tijden … voor mij is deze zwarte Amenramass een rustpunt, een soort van kalmte die over me komt als een fris gewassen donsdeken dat warmte biedt op een koude nacht … misschien betekent het voor u -machtige lezer- helemaal niets … dat mag … dat kan … dat doet er niet toe … het is wat het is …

Voor mij is Amenra een antwoord op alle ongelofelijk “zaate” (Aalsters voor saai, boring, zoutloos maw) bands van het moment, die zich hullen in baarden en zich tooien met  hoedjes en akoestische gitaren en ongelofelijk slappe, bombastische, saaie liedjes brengen zonder ballen, zonder refreinen, zonder enige pit …

Misschien ben ik gewoon een ouwe lul van 42 die loopt te zagen dat het vroeger beter was maar vroeger was de muziek gewoon beter, un petit peu more RockandRoll, een beetje meer straight from the heart … enfin, misschien zit ik er gigantisch naast nu de Love of my Life (een schitterende Queensong btw) toch iets heel anders blijkt te zijn en ik het overweeg het ganse oeuvre van Jean-Marie Berckmans te herlezen … grapje, ik kan helemaal niet lezen het gaat wel ok hoor, alleen is en blijft de muziek die je tussen je 16^de en 25^ste ontdekte, toen je ook onbeschreven was en puur en je onbevangen open stond voor dingen, je het meeste bij blijft en das nu éénmaal rock, metal, bass, gitaar, drums -in mijn geval- en daar is Amenra een geweldige exponent van …

Zoom out … over naar de orde van de dag! Leg een leuk plaatje op en geniet van het leven as it is …


https://www.facebook.com/churchofra?fref=ts

Sneeuwwitje

Je bent het mooiste kindje

dat er is

gewoon en niet speciaal

gezond

en ook wel anders

gek

van mij en ook

van iemand anders

In vlees en in bloed

dat ik zo hard zweet

is jouw hart het mijne

en hou ik het vast

alleen jij hebt de sleutel

(sneeuwwitje)

alleen jij mag het houden

14 dagen slapen en dan opstaan

Vannacht droomde ik van een vrouw. Niet zomaar een vrouw, nee, mn droomvrouw. Kan ook moeilijk anders in een droom nie waar …

We hadden samen een kindje, een jongetje ondanks het feit dat we hadden afgesproken enkel meisjes te maken.  Met dat ene meisje erbij en ééntje van haar en ééntje van mij hadden we samen drie prinsesjes. Maar nee, het werd een jongetje, Felix dat later iets ongedefinieerd zou gaan doen met paarden doch dit geheel terzijde en uiteraard  niet ter zake doend!

Nu is A. niet echt een droomvrouw in de ware zin van het woord … ik ken haar ook in het leven dat zich achter het venster of achter dit scherm, zoals u wil, afspeelt … we zijn al verschillende keren uit wezen eten, ze kent al mn donkere en minder lichte kantjes, we zijn met onze beide meisjes naar een speeltuin geweest, we onderhandelden zelfs over samen een echt en niet denkbeeldig kind te hebben en we deelden nooit een bed of zetel of een vloer of een trap samen … een occasionele kus daargelaten … en eerlijk, twas een erg onhandige alsof ik weer mn eerste keer kuste op dat bed in Gent in een ver en vreemd verleden …

A. heeft sinds een paar maanden een hernieuwde relatie met W. (bekend van de website www.vraaghetaanW.be waar hij al uw levensvragen van het éénvoudige  “Wat is de zin van het leven? (het getal 668, de buur van Het Beest)” tot het iets complexere “Ontploffen nepborsten in een sauna? (ja)” voor u oplost) W. is fitter dan ikzelf, hij rookt niet, hij ontdekt met haar dingen, is zeer aanhankelijk en blaft als je hem een pootje geeft …

Sorry W., ik speel de man en niet de bal en dat mag eigenlijk niet! A. stelde me voor samen een baby te maken omdat ze nog een baby wou maar geen relatie, geen man die altijd achter haar noten aanzit en zo maar wou wel een verantwoordelijke papa die er ook is voor Felix wanneer het ff nodig is … en nu huist ze in een relatie met een man die geen kids meer wil wegens (a) zn hoogbejaarde leeftijd en (b) reeds twee tienerdochters die niet meer naar Clouseau luisteren maar naar een Dimmu Borgirfase zijn doorgegroeid, inclusief corpsepaint en het drinken van dierenbloed … (dit laatste is om te lachen en meen ik niet echt)

Is A. mn perfekte vrouw? Nee, want ze luistert niet naar metal, ze is erg onafhankelijk en doet haar goesting … ze is slank en mooi en zoals iedere knappe vrouw is ze nooit van jou alleen … moet je haar delen met een leger aanbidders en zijn de nachten lang, éénzaam, koud en slapeloos … zelfs met vier Tradonals in uw kloten op een paar whisky’s  zonder ijs … kan ik éénieder aanraden maar best niet meer met de auto rijden achteraf …

Diep vanbinnen ben ik eigenlijk bang van A. Erg bang …

Omdat ze zo op en top vrouw is en omdat ik bang ben niet te zullen voldoen op alle mogelijke vlakken. Niet in bed en ook niet in de zetel, op de trap en op de fiets. Nu is deze gids wel ervaren en kent hij de wegen die naar Rome leiden maar toch, ik heb faalangst. A. is een erg direct, open en seksueel wezen dat heel wat watertjes doorzwom en weet wat ze wil en daar ben je als man toch eventjes door bij de noten gegrepen, alsof een Nazgul klaar staat om je ballen eraf te bijten, niet inééns maar langzaam en pijnlijk, je bent bang dat de Snakeman zal falen, dat je de juiste woorden niet vindt en de vulkaan zal sputteren maar niet uitbarsten …

En eerlijk? Ik heb haar ook voorgelogen, ik heb me een klein beetje stoerder voorgedaan dan ik eigenlijk ben.  Ik wou gewoon in haar schoot liggen en wachten op het einde van de wereld, tot het behang van de muren fladderde en mn vullingen van pure liefde uit mn tanden vielen … en ja, ik wil een kind met haar maar dan niet in een halfslachtige situatie van eens een weekje daar, dan es een weekje hier … met haar wil ik alles erbij, in bed scheten kunnen laten, naar blasfemische black metal luisteren, alle dagen take away halen bij de afvalchinees, morgen een zonnetje, overmorgen regen en toch in elkaars schoenen willen staan en toch liever een dochtertje dat Fleur zal heten dan een jongetje dat Felix of Polleken zal gedoopt worden …

Misschien moet ik het gewoon aan W. vragen? Of nee, beter hou ik dit alles voor mezelf en zet ik het op een blog zodat iedereen het kan lezen en besef ik plotsklaps dat niet alles een droom is of blijft … dat het ware leven dromen kapotslaan is en ze beleven …