Mijn 20 beste plaatjes van 2014

Ziehier een volledig willekeurig lijstje van de “beste”, nu ja, leukste, warmste, aangenaamste, hardste, ruigste, zachtste en verrassendste  platen die ik het afgelopen jaar hoorde. Ik heb ze zeker niet allemaal gekocht omdat ik daar a) geen zin in had, b) ik er het geld niet voor heb, c) ik dit jaar hoe dan veel en veel teveel cd’s heb gekocht en het d) allemaal geen zin heeft … cd’s kopen dan toch … het is natuurlijk wel leuk en het trekt je wel es uit een dipje om de nieuwe van Bloodbath te kussen en aan de laatste Primordial te snuffelen maar toch … i have my doubts of kopen en kopen ons waarlijk gelukkig maakt …

Alléé, komaan, genoeg geleuterd! Here we go:

1) Over kill – White devil armory

2) Morbus Chron – Sweven

3) Cretin – Stranger (verpletterende grindcore met op zang een vrouw die vroeger een man was! Echt waar!)

4) Obituary – Inked in blood

5) Soulburn – The suffocating darkness  (ademt de oude Bathorysfeer uit)

6) Primordial – Where greater men have fallen (misschien wel de plaat van het jaar)

7) Godflesh – A world lit only by fire (de masters of industrial are back)

8) Cannibal Corpse – A skeletal domain (niet hun beste maar wel lekker)

9) Aphex Twin – Syro (nog een wonderkind dat terug is)

10) Beck – Morning phase

11) Bloodbath – Grand morbid funeral

12) Revocation – Deathless

13) Swans – To be kind

14) Triptykon – Melana chasmata

15) Todd Terje – It’s album time (zeker es uittsjekken, erg verrassend!)

16) Judas Priest – Redeemer of souls (you are never too old to rock)

17) Leonard Cohen – Live in Dublin

18) Beyond Creation – Earthborn evolution

19) Noneuclid –Metatheosis

20) Bob Dylan – Basement tapes, volume 11

En nu nog ff plaats maken voor de twee stinkers van het jaar al is “stinker” een relatief begrip! Waarschijnlijk zijn beide stinkers zelfs erg goed voor vele mensen en puur objectief bekeken misschien zelfs voor mij. Maar in de subjectieve ervaring die muziek toch wel is, zijn deze beide zilveren schijfjes voor mij gewoon “Jingle bells, jingle bells, BORING ALL THE WAY” …

-Opeth – Pale (eigenlijk een erg goede seventies symfonische rockplaat maar niks “progressiefs” aan en  do-de-lek saai)

-Morrissey – World piece is none of your business (alweer niet echt slecht maar van Mozz verwacht ik gewoon meer en deze plaat … pfieeeeuw, soms is een mens gewoon uitgezongen al overdrijf ik nu gewoon om over te komen)

En nu buiten! Ga plaatjes beluisteren of doe iets nuttigs met uw leven! NU! Het is nooit te laat!

Sepultura – Beneath the remains/Arise (29)

Toen ik 17 was, had ik al een paar jaar metal als muziekgenre ontdekt. Twee jaar eerder –in 1987- opende Guns N’ Roses mn ogen met hun fenomenale “Appetite for destruction”. Via een klasgenoot begon ik te tape traden (cassettes uitwisselen) en kreeg ik een verzamelcassette in handen met daarop heel wat moois van o.a. Accept, Mercyful Fate, Metallica, Running Wild, Metal Church en W.A.S.P… We keken samen naar MTV’s Headbangers Ball met presentatoren Vanessa Warwick en The Bailey Brothers en ontdekten zo de ontluikende deathmetalscene met bands als Obituary, Morbid Angel, Death, Cannibal Corpse en Massacre.

Ook the Bay Area (gebied rond San Francisco) trash scene vierde toen zijn hoogdagen met bands als Testament, Forbidden, Death Angel, Exodus, Sacred Reich en natuurlijk Metallica …

Aan die MTV dagen dank ik ook mijn onvoorwaardelijke liefde voor glamrock en de sleaze van o.a. Poison, Skid Row, Cinderella en Def Leppard! Snakeskinboots, een beetje eyeliner en lippenstift gaan er altijd wel in en laat het eerste concert dat ik ooit bezocht er nu net ééntje van shockrocker Alice Cooper zijn …

Maar toen kwam er plots een band uit wel erg vreemde hoek de kop opsteken, Sepultura uit het Braziliaanse Belo Horizonte. Brazilië bekend om zijn stranden, samba, voetbal, mooie vrouwen, armoede in de favela’s en een wel erg hoog misdaadcijfer, liet nu van zich spreken met een thrashband die -duidelijk beïnvloed door bands als Venom en Celtic Frost- in zijn beginjaren zijn gelijke niet vond wat betreft pure energie en blistering raw power! En –eerlijk is eerlijk- ook qua goede songs! Want daar draait het toch wel om J

Op een mistige vrijdagavond nam ik de bus (de Aalst-Gent) van school naar huis om daar verrast te worden door vijf langharige metalheads, uitgerust met lederen jasjes, banden met kogelhulzen, witte sneakers, spannende broeken en de nodige patches op hun mouwloze jeansjacks genaaid … een gettoblaster zorgde ervoor dat de hele bus kon meegenieten van hun muziek … schoorvoetend vroeg ik hen in mijn beste Frans en met kleren die nog door mn ma waren gekozen waar ze naartoe gingen … bleek dat ze op weg waren naar het landelijke Oordegem waar in de lokale Sint-Martinus Kring de Duitse thrashers van Sodom ten dans zouden spelen met in hun voorprogramma het toen nog onbekende Sepultura …

Waar de eerste platen van Sepultura (Bestial Devestation/Morbid Visions) ons nog een zoekende band toonden en opgenomen leken in een (natte) kartonnen doos met drums die klonken als holle Beceldoosjes, toonde Schizophrenia uit 1987 een paar fikse stappen voorwaarts waar boven vernoemde Beneath the remains en Arise rasechte mokerslagen waren, vol agressieve –vaak naar punk refererende- riffs, robuust drumwerk en wonderlijk krachtige vocalen van Max Cavalera …

Na deze twee superalbums konden we Chaos A.D. –dat duidelijk door hardcore en punk was beïnvloed- en Roots (met heel wat tribal drums en deels opgenomen in de Braziliaanse jungle bij lokale indianen) best wel nog smaken maar na het vertrek van brulboei Max Cavalera, na een pak interne strubbelingen, was het vet wat van de soep. Sommige albums (zoals Roorback)  waren nog wel ok (maar ook niet meer dan dat) en vervanger Derrick Green deed zijn stinkende best maar the Stones zonder Mick Jagger of Queen zonder Freddie Mercury klinken een beetje zoals een gecastreerde stier die Ward De Bever probeert te imiteren … dit rijmt als kut op Dirk maar das net mijn punt!

En ik weet het! Het is erg kortzichtig van me maar platen met titels als “The mediator between head and hands must be the heart”(2013) ben ik niet direct geneigd te gaan kopen.

Dus als u vandaag nog één ding doet, luister dan es naar beide onderstaande nummers en tracht de rauwe energie van de muziek te vatten en ga eens uit uw bol want ik denk dat dat lang geleden is … echt! Geniet ervan!

Sepultura is trouwens Portugees voor “graf”. De band haalde de naam van de Motörhead song “Dancing on your Grave” wat in het Portugees “Dançando na sua sepultura” wordt … vandaar …

Ook nog leuk: de eerste van Soulfly uit 1998 (de band die Max C. opstartte nadat hij bij Sepultura opstapte) en de eerste van The Cavalera Conspiracy (2008) waar de broertjes Cavalera (Igor beroerde de drums tot hij in 2006 ook uit Sepultura stapte) voor het eerst in jaren alweder de handen in elkaar sloegen …

Plus de liaisons (vrij gepikt naar Charles Ducal)

Somtijds word ik des nachts wakker,
kruip ik uit de koude lakens
en wijzig een paar tekens
op het scherm van mijn verlangen.

Liefste wordt mooiste
en dan stap ik weer in de batterij
en mijn liefste?
die weet mooi nergens van.

The Smiths – Strangeways, here we come (30)

“There’s too much caffeine in your bloodstream and a lack of real spice in your life”

(A rush and a push and the land that we stand on is ours)

Een tijdje geleden ontsproot aan mijn zieke brein het idée om een lijstje samen te stellen met de 30 platen die me het meest hebben geraakt in mijn leven, om welke reden dan ook. Ergens onbegonnen werk … maar 30 albums terwijl het er makkelijk 100 zouden kunnen zijn … maar ok, we hebben geschrapt, gewikt en gewogen en in hoofdzaak het gevoel laten spreken … want daar draait het om voor mij … ik voel iets bij de muziek of ik voel er niks bij … verdere uitleg is onnodig.

Men kan en mag gewag maken van mogelijke slechte smaak van mijnentwege. Geen probleem.  Maar dat argument kan uiteraard aan mn reet roesten: ik schaam me niet voor mn –al dan niet slechte- smaak noch voor de muziek die me roert, boeit, doet wenen, op het randje brengt en me soms met een klein subtiel duwtje over dat randje heen duwt, uit de doos, in de wijde nieuwe wereld vol nieuwsgierigheden.

Ik wou deze lijst ook opdragen aan mn dochter omdat het dertig platen zijn die ze wel es zou moeten horen, ooit. Maar eigenlijk is dat je reinste bullshit. Ze moet die platen helemaal niet horen. Ze moet gewoon trachten gelukkig te zijn en minder fouten te maken dan haar vader, minder nadenken, meer leven. Die platen zouden een mooie bijzaak  kunnen zijn die misschien kan helpen maar in essentie … nah!

De plaat die de spits afbijt –er is enkel een willekeurige volgorde- is Strangeways, here we come van de illustere Smiths.

Toen ik 15 was en dit album verscheen in het jaar onzes heeren 1987 hadden The Smiths hun zwanenzang reeds ingezet en was de groep -naar het schijnt- feitelijk al uit elkaar. Niet dat je dat ergens aan hoort. De teksten van Mozz zijn als vanoudsher geweldig, de gitaarlicks van Johnny Marr erg geïnspireerd en de songs zijn van een ontzettend hoge kwaliteit.

Luister bv es naar nummer één van de b-kant van de plaat (jawel, ik heb dit kleinood op vinyl) Last night i dreamt that somebody loved me (no hope-no harm just another false alarm) …

-“Wat is dat papa?”, vroeg mn dochter, wijzend naar de lp “Pyromania” van Def Leppard.

-“Das een geweldige plaat, muisje! Maar dat vraag je eigenlijk niet hé? Das zoals een cd, maar dan muziek op een grote platte, meestal zwarte plaat …”

-“Ah ja?  Toon dat dan eens, papa!”

-“tis wel Def Leppard hé schatje, maar dat vraag je eigenlijk niet hé … domme papa …”

Het eerste Smithsnummer dat ik ooit hoorde, was Girlfriend in a coma en eerlijk … ik wist niet wat ik hoorde … een gast met een engelenstem die eruitzag als een janetterige coiffeur en die zong over zijn vriendin, die nu in een coma lag en die hij wel had kunnen vermoorden en wurgen maar ergens hoopte hij toch dat er niks met haar zou gebeuren … EN hij wilde haar zeker niet zien … waarom? Had hij haar iets aangedaan nadat ze hem betrapt had met Glenn, de knappe bovenbuur die in een fitnesszaak werkte? Was this a gaything?

Alle zever daargelaten, spreken The Smiths een pak mensen aan met hun universele boodschap die zich van onbeantwoord verlangen, afwijzing, “foute” liefde en éénzaamheid over pure pathetiek uitstrekt tot een ironisch gevoel van romantiek dat altijd een twist krijgt die je niet verwacht …

Talloze universiteitsscripties werden gewijd aan de lyriek van Steven Patrick Morrissey die zich hult in een zweem van homoseksualiteit terwijl hij zelf beweert –ook al woont hij samen met een man- a-seksueel te zijn … mooi en mysterieus al taant zijn ster wat en profileert hij zich de laatste jaren af en toe als een pedante oude zeur die te lang op het toilet heeft gezeten terwijl hij niet kan kakken …

Wat niet wegneemt dat The Smiths en sommige solo albums van Mozz tot het eeuwige geheugen van de rockgeschiedenis behoren en binnen 100 jaar (like Mozart en Beethoven –ook al was deze laatste doof-) nog niks aan relevantie, frisheid en scherpte zullen hebben ingeboet!

And now some completely useless and boring info: Strangeways is een gebied in Manchester en de oude naam van Her Majesty’s Prison Manchester.  Het is maar dat u het weet … of je de naam nu nog terugvindt op richtingaanwijzers in greater Madchester is me een raadsel.

Andere aanrader van The Smiths: alles! (ook de bootlegs)!

Solo platen van Morrissey:  Your arsenal (your arse and all), Vauxhall and I, Viva hate, You are the quarry en Bona drag!

U doet er natuurlijk mee wat u wilt …