“You know I was born to lose,
but that’s the way I like it baby … I don’t want to live forever”
(Motörhead-
The Ace of Spades)
Op dagen dat
het wat minder gaat en ik door melancholie en slecht weer achterhaald word,
durven mijn gedachten nogal eens duister ende zwart zijn zonder dat ik daarbij
mijn –ik beken: subliem- gevoel voor humor verlies maar toch … op deze vuile en
vieze dagen vraag ik me wel eens af: what will be next …
-“Het moet
één of andere vorm van kanker zijn”, zei ik niet bepaald groen lachend tegen
mijn hartspecialist …
Hij keek me
bevreemdend aan, zette zijn bril recht, fronste even de wenkbrauwen en
antwoordde me toen schamper …
-“Jij hebt
dus al iedere SOA gehad die er bestaat?”
Ik zweeg in
alle talen die ik kende en dat zijn er wel een paar … hij had gelijk … er waren
nog zoveel SOA’s waar ik nog van genieten kon en waar ik werk kon van maken … een longembolie, nog zoiets dat me eigenlijk
vreemd en onbekend voorkwam. Aderverkalking, dementie en erotiek, een maagbreuk,
aids, vids, hepatitis bestaande uit elke letter van het alfabet en bovenal de “wat was ik eigenlijk toch een ongelofelijke zeikerd-ziekte
alsof ik nu echt zo hard te klagen had” …
Had ik dan
zo een moeilijk leven dat ik er het hart bij inschoot? Had ik daadwerkelijk een
reden om zo hard te zagen alsof ik me het ergst benadeelde kindje op de
speelplaats voelde … alsof ik werd
verplicht te luisteren naar alle platen van Stone Sour in één lange zit …
Ik vergeet
al moedwillig het vraagteken want dat hoeft er effectief niet te staan …
iedereen kan makkelijk X- aantal redenen opdissen waarom het hem of haar al dan
niet goed/slecht gaat in dit leven … en iedereen voelt zich wel es in het kruis
getast of in het ootje genomen op een al dan niet terechte wijze in dit
merkwaardige leven dat kant noch wal raakt en nergens en overal tegelijkertijd
schijnt heen te gaan …
Maar das
allemaal zo erg niet en hier gaat het eigenlijk niet om …
Het punt dat
ik maken wil, is dat ik me niet kon voorstellen welk een fysieke impact een
hartaanval op mijn leven ging hebben en bovenal bij momenten nog heeft …
Twee jaar
geleden onderging mijn vader een open hartoperatie met vier overbruggingen …
best heavy shit, borstkas openbreken, longen even stilleggen etc. de volgende
twee à drie maanden was deze man die voorheen een berg was een platte batterij
… ik schreef dit toe aan de ouderdom en de gezegende 67 levensjaren … maar nu
beleefde ik hetzelfde, 26 jaren jonger en met amper één stentje …
De eerste
dagen na het ziekenhuis=tanden poetsen=moe, mijn dochter van 24kg optillen=moe
binnen de minuut, mijn veters strikken=moe met stevig verhoogde hartslag …
Na een week
of drie ging het wat beter … na een check up wou de dokter me nog een maand
verlenging van ziekteverlof voorschrijven wat ik eigenlijk niet zo leuk vond …
-“Trust me,
I am a doctor!”, zei hij gedecideerd. “Na twee weken sportrevalidatie krijg je
een fysieke weerslag die vrij hard zal zijn aangezien je hartaanval zich in de
voorwand van het hart situeerde, net waar de vermoeidheid en recuperatie en zo
liggen …”
Ik geloofde
er –uiteraard- de ballen van … wat weet een cardioloog nu van mijn hart?
Maar goed,
hij had gelijk … de laatste week voel ik me plat, leeg, voos, opgebruikt, moe
en ga zo maar door … perfect normaal blijkbaar en ja hoor, het wordt mooier en binnen
een zestal weken zou het zelfs helemaal voorbij moeten zijn …
Dus schrijf
dat boek, maak die plaat, love that love, live that life, vraag haar mee uit,
boks die wedstrijd of ja, rook dat pakje sigaretten op, it’s your life … maar
achteraf niet komen zagen hé, oneerlijk is het hoe dan ook en tis over in een
wip … en je moet wat geluk hebben …
PS: en
ja=gij zult nooit voetballen in roze shirts want dan verliest ge altijd! (en
tis erg gay)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten