Zeg nee tegen een jager, zeg ja tegen een neger!

Volgens Jean-Paul Sartre is de enige vraag die er in de filosofie echt toe doet: “Zelfmoord plegen of niet?” Ik denk dat ieder weldenkend mens die meer dan vijf chromosomen verwijderd is van een aap daar toch wel al over nagedacht heeft … bewust of onbewust …  je hebt zo inderdaad van die dagen waarop alles erop lijkt dat je door veertig bavianen in de aars gebuffeld bent, je weer es vijf km teveel hebt gereden in de bebouwde kom en je daarvoor vijftig snaren mag ophoesten terwijl je gestolen fiets nog steeds lijkt te zijn ontvreemd door E.T. die anders niet thuis kon raken, het meisje van je dromen er met de gast vandoor gaat die op de stoel naast jou zit … FUCK IT!

En dan ga je naar een concert van Amenra, keurig ingeklemd tussen de noiserock van Drums are for Parades en de Jesus and Mary Chainklonen A Place to bury Strangers en plots zijn die gedachten aan zelfdoding erg ver weg, plots is van een gebouw van veertig verdiepingen springen geen optie meer omdat je beseft dat je hoogtevrees hebt!

De vijf studioalbums van Amenra heten éénvoudigweg Mass I tot en met V. Titels zijn vaak ver te zoeken, teksten zijn al helemaal onvindbaar … maar dat doet er ook niet toe … mass staat voor mis of zoals u wil, ritueel en dat is een optreden van the Ra ook … een gewaarwording, een kopstoot, rauwe energie die door de zaal sluipt en je gewild of ongewild meesleurt. Eens je je ogen weer opent, zie je rondom je heen in het duister haast alle medetoeschouwers eenzelfde haast angstaanjagende dans met zichzelf uitvoeren, ogen gesloten, hoofden ritmisch bewegend op de zwaarmetalen riffs.  Met het gekrijs van zanger Colin als een gebed, een sermoen dat overal doorheen galmt.

Misschien is het een moment van troost, een antwoord op de vormloze pijn die het leven soms is … voor een verre vriend van me was “Automatic for the people” van REM een album van loutering in donkere, erg persoonlijke tijden … voor mij is deze zwarte Amenramass een rustpunt, een soort van kalmte die over me komt als een fris gewassen donsdeken dat warmte biedt op een koude nacht … misschien betekent het voor u -machtige lezer- helemaal niets … dat mag … dat kan … dat doet er niet toe … het is wat het is …

Voor mij is Amenra een antwoord op alle ongelofelijk “zaate” (Aalsters voor saai, boring, zoutloos maw) bands van het moment, die zich hullen in baarden en zich tooien met  hoedjes en akoestische gitaren en ongelofelijk slappe, bombastische, saaie liedjes brengen zonder ballen, zonder refreinen, zonder enige pit …

Misschien ben ik gewoon een ouwe lul van 42 die loopt te zagen dat het vroeger beter was maar vroeger was de muziek gewoon beter, un petit peu more RockandRoll, een beetje meer straight from the heart … enfin, misschien zit ik er gigantisch naast nu de Love of my Life (een schitterende Queensong btw) toch iets heel anders blijkt te zijn en ik het overweeg het ganse oeuvre van Jean-Marie Berckmans te herlezen … grapje, ik kan helemaal niet lezen het gaat wel ok hoor, alleen is en blijft de muziek die je tussen je 16^de en 25^ste ontdekte, toen je ook onbeschreven was en puur en je onbevangen open stond voor dingen, je het meeste bij blijft en das nu éénmaal rock, metal, bass, gitaar, drums -in mijn geval- en daar is Amenra een geweldige exponent van …

Zoom out … over naar de orde van de dag! Leg een leuk plaatje op en geniet van het leven as it is …


https://www.facebook.com/churchofra?fref=ts