(A rush and a
push and the land that we stand on is ours)
Een tijdje
geleden ontsproot aan mijn zieke brein het idée om een lijstje samen te stellen
met de 30 platen die me het meest hebben geraakt in mijn leven, om welke reden
dan ook. Ergens onbegonnen werk … maar 30 albums terwijl het er makkelijk 100 zouden
kunnen zijn … maar ok, we hebben geschrapt, gewikt en gewogen en in hoofdzaak
het gevoel laten spreken … want daar draait het om voor mij … ik voel iets bij
de muziek of ik voel er niks bij … verdere uitleg is onnodig.
Men kan en
mag gewag maken van mogelijke slechte smaak van mijnentwege. Geen probleem. Maar dat argument kan uiteraard aan mn reet
roesten: ik schaam me niet voor mn –al dan niet slechte- smaak noch voor de
muziek die me roert, boeit, doet wenen, op het randje brengt en me soms met een
klein subtiel duwtje over dat randje heen duwt, uit de doos, in de wijde nieuwe
wereld vol nieuwsgierigheden.
Ik wou deze
lijst ook opdragen aan mn dochter omdat het dertig platen zijn die ze wel es
zou moeten horen, ooit. Maar eigenlijk is dat je reinste bullshit. Ze moet die
platen helemaal niet horen. Ze moet gewoon trachten gelukkig te zijn en minder
fouten te maken dan haar vader, minder nadenken, meer leven. Die platen zouden
een mooie bijzaak kunnen zijn die misschien
kan helpen maar in essentie … nah!
De plaat die
de spits afbijt –er is enkel een willekeurige volgorde- is Strangeways, here we come van de illustere Smiths.
Toen ik 15
was en dit album verscheen in het jaar onzes heeren 1987 hadden The Smiths hun
zwanenzang reeds ingezet en was de groep -naar het schijnt- feitelijk al uit
elkaar. Niet dat je dat ergens aan hoort. De teksten van Mozz zijn als
vanoudsher geweldig, de gitaarlicks van Johnny Marr erg geïnspireerd en de
songs zijn van een ontzettend hoge kwaliteit.
Luister bv
es naar nummer één van de b-kant van de plaat (jawel, ik heb dit kleinood op
vinyl) Last night i dreamt that somebody
loved me (no hope-no harm just another false alarm) …
-“Wat is dat
papa?”, vroeg mn dochter, wijzend naar de lp “Pyromania” van Def Leppard.
-“Das een
geweldige plaat, muisje! Maar dat vraag je eigenlijk niet hé? Das zoals een cd,
maar dan muziek op een grote platte, meestal zwarte plaat …”
-“Ah
ja? Toon dat dan eens, papa!”
-“tis wel
Def Leppard hé schatje, maar dat vraag je eigenlijk niet hé … domme papa …”
Het eerste
Smithsnummer dat ik ooit hoorde, was Girlfriend
in a coma en eerlijk … ik wist niet wat ik hoorde … een gast met een
engelenstem die eruitzag als een janetterige coiffeur en die zong over zijn
vriendin, die nu in een coma lag en die hij wel had kunnen vermoorden en wurgen
maar ergens hoopte hij toch dat er niks met haar zou gebeuren … EN hij wilde
haar zeker niet zien … waarom? Had hij haar iets aangedaan nadat ze hem betrapt
had met Glenn, de knappe bovenbuur die in een fitnesszaak werkte? Was this a
gaything?
Alle zever
daargelaten, spreken The Smiths een pak mensen aan met hun universele boodschap
die zich van onbeantwoord verlangen, afwijzing, “foute” liefde en éénzaamheid
over pure pathetiek uitstrekt tot een ironisch gevoel van romantiek dat altijd
een twist krijgt die je niet verwacht …
Talloze universiteitsscripties
werden gewijd aan de lyriek van Steven Patrick Morrissey die zich hult in een
zweem van homoseksualiteit terwijl hij zelf beweert –ook al woont hij samen
met een man- a-seksueel te zijn … mooi en mysterieus al taant zijn ster wat en profileert
hij zich de laatste jaren af en toe als een pedante oude zeur die te lang op
het toilet heeft gezeten terwijl hij niet kan kakken …
Wat niet
wegneemt dat The Smiths en sommige solo albums van Mozz tot het eeuwige
geheugen van de rockgeschiedenis behoren en binnen 100 jaar (like Mozart en
Beethoven –ook al was deze laatste doof-) nog niks aan relevantie, frisheid en
scherpte zullen hebben ingeboet!
And now some completely useless and boring info: Strangeways is een gebied in Manchester
en de oude naam van Her Majesty’s Prison Manchester. Het is maar dat u het weet … of je de naam nu nog terugvindt
op richtingaanwijzers in greater Madchester is me een raadsel.
Andere
aanrader van The Smiths: alles! (ook de bootlegs)!
Solo platen van Morrissey: Your arsenal (your arse and all), Vauxhall and I, Viva hate, You are the quarry
en Bona drag!
U doet er
natuurlijk mee wat u wilt …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten