In 1993
releaste Sepultura hun succesvolle cd Chaos A.D. met daarop het voor hen
lichtjes a-typische The hunt, een
cover van het mij tot dan vrij onbekende New Model Army. Het nummer handelt
over het recht in eigen handen nemen (tegen extreemrechts in dit geval) als
justitie, politie en rechtbanken falen … of dit een goed idee is, laat ik in
het midden maar dit nummer sloeg bij mij in als de spreekwoordelijke bom! (En
is misschien zelfs één van de beste nummers op deze voornoemde cd maar das mijn
mening.)
New Model
Army werd opgericht in 1980 in het Engelse Bradford dat afgelopen zaterdag
Chelsea uit de FA Cup kegelde, tot mijn groot jolijt, maar dit geheel terzijde
en uiteraard niet terzake doent. De band is vernoemd naar het reactionaire
leger dat opgericht werd door Oliver Cromwell (Oliver’s army-Elvis Costello &The Attractions) in 1645 en
anti-royalistisch was met een leiding die eerder op kunde dan op sociale klasse
was gebaseerd. Dit leger slaagde er zelfs in om -tijdelijk- de Britse monarchie
om ver te werpen …
De muziek
van NMA wordt omgeschreven als post-punk but what’s in a name? Het klinkt allemaal
als punk met een akoestische gitaar, een viool en drums maar het geheel ruikt
erg fris, is wild en slaat je recht in het gezicht! Tekstueel wordt er met
de linkerhand geschreven … over de sociale strijd,
werkloosheid, de politiek en het onrecht dat de werkende klasse in de jaren
tachtig in het UK van Margaret Thatcher -a man we love to hate- te verduren
kreeg …
Het geheel
is erg op the Groot-Brittanië gericht (logisch voor een Britse band) en af en
toe denk ik spontaan aan Billy Bragg, de troubadour van links met de glasheldere
stem, de rake akkoorden, een folky rockinslag en songs machtig als the Chrysler
Building.
Op The Ghost
of Cain staan tien nummers die stuk voor stuk pareltjes zijn met als anker de
nogal aparte en als een klok klinkende stem van zanger Justin Sullivan. Geen
enkele song ruikt naar kattenstront (gelukkig maar want die stinkt erg) en
uitschieters zijn The hunt, Lights go
out, Poison street, 51st state (over Engeland als de 51ste staat van
Amerika) en Western dream.
Akkoord, bij tijd en wijl klinkt het allemaal behoorlijk sloganesk en wanen we ons op een
voetbalmatch waar de supporters Oi!-punk gezangen te berde brengen maar na al
die jaren geeft de cd mij nog steeds een stroomstoot van jewelste en zing ik
alle songs keihard mee als ik hem in de auto afspeel … misschien een beetje
puberaal maar de dag dat dit niet meer kan, vergaat de wereld, is het kind in
mij dood en dan, nu ja, dan kan ik ruitjeshemden gaan dragen, mijn haar langs
de zijkanten van mijn hoofd grijs laten groeien, mijn baard afscheren en al mijn
tattooages laten weglaseren …
NMA bleef
met de jaren trouw platen maken die niet altijd even consistent en
kwaliteitsvol waren mede door de vele personeelswissels en vooral het einde van
de jaren tachtig met Thunder and
consolation (1989) en het begin van de jaren negentig zijn met Impurity (1990) en The love of hopeless
causes (1993) voltreffers van formaat met erg lekkere platen!
Dus als u
vandaag nog één nuttig ding doet, surf dan naar i-tunes en bestel één dezer
bovenstaande kleinoden! Niet nadenken, gewoon doen!
Even nog wat
nutteloze info voor de onverlaten onder u: Oi-punk is één van de vele
punksubgenres. Het betreft hier een éénvoudige snelle variant met een pak
passages die makkelijk mee te brullen vallen en die erg populair was bij
skinheads uit de arbeiderswijken van een aantal Britse steden.
De naam werd
ontleend aan het nummer “Oi!Oi!Oi!” van Cockney Rejects. Later werd het genre ook tamelijk bemind in
extreem-rechtse skinheadkringen met als bekendste exponent de band Skrewdriver.
Maar laat dat een randfenomeen blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten