Onderstaand artikel -dat begint na het logo- schreef ik in 2009 voor Voetbal Magazine. Needless to say werd het niet gepubliceerd wegens de economische crisis. Het onderwerp van het artikel behelst de club van mijn leven: Eendracht Aalst ... het voetbalseizoen waarvoor ik het schreef, zouden we in derde klasse blijven ... het seizoen daarop promoveerden we als kampioen naar tweede klasse (2010-2011) om daar vier seizoenen te kamperen als modale middenmotor om nu -midden 2015- geen licentie te krijgen voor diezelfde tweede klasse ...
Stadion niet in orde (de staantribune is vervangen door een galatent van de hond zijn kl*^t%n), de schuldenberg is alleen maar gegroeid, jeugdtrainers en spelers zijn niet meer betaald etc. Ik bevind me hedentendage te ver van de club om een gefundeerde mening en een duidelijke kijk op alles te hebben maar someone fucked up en veel visie is er niet ... het moeras dreigt weer voor deze mooie ploeg ... ik wil hier geen kritiek uiten, gewoon mijn liefde tonen ... ook in vierde provinciale of desnoods in de MTSA ... iendracht forever ...
Ik herinner me als de dag van gisteren de eerste keer dat
mijn vader me meenam naar het voetbal. Het was in het jaar onzes heeren 1981 en
Eendracht Aalst speelde tegen hekkensluiter St-Niklaas -dat met 4-1 in de pan zou gehakt worden- met onder andere
drie doelpunten van de wildbesnorde Braziliaan Mammana Neto Salvador, prijsschutter
van formaat en een volksheld in het aalsterse.
De zittribune die we een paar minuten voor de aftrap bestegen
was nog helemaal opgetrokken uit hout en bovenaan bedekt met golfplaten. In
1984 zou een fikse storm ervoor zorgen dat niet alleen de wedstrijd tegen
Overpelt Fabriek (alleen de naam al) met
een paar weken zou moeten worden uitgesteld maar ook dat een stuk van het dak
uit zijn gebinte werd gerukt en voorzitter Jules Matthijs kon beginnen het
plannen van de bouw van een nieuwe betonnen zittribune.
In de aalsterse Bredestraat kon je naast de gebakken ui die je bij een hamburger kreeg ook het gras nog ruiken en voetbal zelf. Want
voetbal heeft een geur die je niet noodzakelijk bij FC Barcelona of Liverpool
moet gaan opsnuiven. Ook Eendracht Aalst heeft die geur, dat lawaai, die sfeer
die je alles behalve overal terugvindt. Een geur die niet te beschrijven valt,
die je alleen maar kan ruiken en herkennen als voetballiefhebber. En eens
gevonden moet je ervan genieten, willen of niet … dan wordt voetbal een kunst
en een verslaving voor het leven.
Een tripje naar Peruwelz of Boussu Dour du Borinage leert aan de andere kant dan weer hoe geur-en
kleurloos en zwaar metalig voetbal ook zijn kan.
Alles aan Eendracht Aalst baadt hedentendage in een sfeer van
pure nostalgie. Niet alleen in mijn hoofd maar blijkbaar ook in de hoofden van
éénieder die den iendracht een warm hart toedraagt. Je kan Aalst een
beetje vergelijken met het engelse Burnley. Deze stad ademt voetbal en is op
één of andere illustere manier met zijn bewoners vergroeid. Wanneer de ploeg aan de kop van derde klasse
staat, wordt er met gemak een toeschouwersaantal van 3 à 4000 man gehaald. Om
maar even te vergelijken, Lokeren-STVV haalde niet eens de kaap van 5000.
Terwijl E.Aalst-Rupel-Boom op de tweede speeldag in derde A vlot 3000
toeschouwers trok.
Eendracht Aalst lijkt één van de vele vergane gloriën van het
Belgische voetbal te gaan worden als men dit jaar niet doorstoot naar de tweede
voetbalklasse. Enfin, dat is toch de ambitie die de hele club en zijn nieuwe
bestuursploeg uitdragen. Er werd alleszins stevig geïnvesteerd met een nieuwe
trainer Kris Van der Haegen die overkwam van KSV Zottegem en naast zijn hele
trainersstaf ook nog eens drie spelers (de broers Moreels en Glenn Coppens)
meebracht. Nieuwe volksheld Thomas Troch
kwam terug van SV Roeselare, bij Hamme werden oud-gedienden Verheyden en
Kestens weggehaald en van het vlaams-brabantse Peruwelz kwamen de franssprekenden
De Castro, Depoitre en Galluci over.
Trainer Van der Haegen is in het dagdagelijkse technisch
adviseur bij de KBVB en leeft voetbal. Waarschijnlijk is hij de juiste man op
de juiste plaats om de club in het altijd woelige Aalst terug naar haast
vergane glorie te leiden.
De clubkleuren van den
iendracht zijn niet toevallig wit en
zwart. Als het goed gaat, is de
aalstenaar ronduit euforisch maar eens de wind keert, wordt hij inktzwart maar
steeds met een zweem van Boonsiaanse relativiteit eraan vastgeknoopt.
Van der Haegen speelde met Zottegem kampioen in bevordering
en slaagde erin om met een ploeg zonder noemenswaardige vedetten steeds goede
resultaten neer te zetten en aantrekkelijk offensief combinatievoetbal te
spelen. Hij is een psycholoog die een ploeg tot een sterk geheel weet te kneden,
de bankzitters scherp houdt en spelers mentaal beter maakt.
De ambitie was om na de titel in vierde b in 2006-2007 op
drie seizoenen tijd door te stoten naar de tweede klasse. Het is met andere
woorden nu of nooit. Er werd deftig geïnvesteerd in spelers en het gerucht gaat
dat mocht het dit seizoen niet lukken men wel eens de tering naar de nering zou
moeten zetten en dat de ploeg dan dreigt weg te zakken in het jarenlange
vagevuur van derde klasse en bevordering of –wie weet- nog erger …
Tweede klasse lijkt in het huidige voetbalklimaat dan ook het
hoogst haalbare. Aalst ligt in de driehoek Gent-Lokeren-Brussel en verliest
heel wat supporters aan voorvernoemde clubs en zelfs aan Club Brugge. Eerste klasse lijkt economisch al helemaal
niet haalbaar. Tenzij er een grote sponsor zou opstaan of één of andere gek
vreemde investeringen zou gaan doen.
KV Mechelen laat echter zien dat het ook anders kan. Van derde
naar eerste doorstoten, in eerste klasse blijven, financiëel gezond zijn en ambitieus
voetbal op de mat leggen zonder al te maffe investeringen of louche praktijken
te moeten gedogen.
De hoop is er dat Eendracht Aalst geen plaatsje verwerft in het rijtje vergane glorieën als Berchem
Sport, FC Luik, Brussels, FC Beringen, Germinal Ekeren en andere Winterslagen en
Sporting Hasselten.
De competitie in derde A werd alvast met een sisser ingezet
na 2-1 verlies bij buur Zottegem, niet bepaald een titelkandidaat. Vier dagen
later werd in de bekercompetitie dan weer vlot de maat genomen van het KVSK
United (Overpelt-Lommel) van Franky Van der Elst. Zo zie je maar … in Aalst kan
en zal het altijd wel verkeren … met of zonder Bredero.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten