Alles van JJ Cale/Soundtrack “Any way the wind blows” (25)

In 2003 bracht Tom Barman zijn eerste en voorlopig –spijtig genoeg- enige film uit. De titel haalde hij bij een for the laymen vrij obscure muzikant JJ Cale. Het negende nummer op de cd “Okie” van Cale uit 1974 heet toevallig ook … laat Barman een bewonderaar zijn  van Jean Jacques Cale en het prachtige “Magnolia” hebben toegevoegd aan de soundtrack van …

U ziet: toeval bestaat niet! Everything happens for a reason! Welke reden laten we graag in het midden want zoveel begrijpen we nu ook niet van het leven!

Waarom alles van JJ Cale? Omdat het in mijn oren de perfecte soundtrack bij de zomer is, laid back, simpel, easy-going en een oeuvre op zich. Cale doe je tekort door van één plaat te spreken, alle platen horen bij elkaar en hebben dezelfde, erg aparte sound …  want dat is Cale zeker: een repertoiremuzikant die als geen ander een context heeft weten te creëeren waar je zijn songs niet kan uit weghalen … en dat heeft Barman ongetwijfeld als geen ander begrepen …

Zijn grootste “hits”  “Cocaine” en “After midnight”werden vooral bekend in de versies van Eric Clapton. JA, mensen, JJ Cale schreef deze beide pareltjes en niemand anders! Weer iets opgestoken vandaag … de man was erg onconventioneel voor de muziekbusiness, hij leefde als een kluizenaar in een trailer in de woestijn (dit laatste fantaseer ik er even bij om de geloofwaardigheid te versterken), hij gaf bijna nooit interviews (en als hij het al deed dan vooral over de technische kant van de muziek, niet over zichzelf of zijn songs) en hij had een hekel aan succes en songs met meer dan drie akkoorden.

Bij JJ Cale praat je niet over albums of songs maar over “sound” … de mix van blues, country en jazz heeft een dusdanig specifiek geluid dat het met niks anders te vergelijken valt of in geen enkele categorie valt in te delen! Elk album kan je met elkaar inruilen (Naturally/Shades of 8) maar de luisterervaring blijft uniek en fris en zo anders dan alles wat je al gehoord hebt … ik zet het graag op in de auto, op een zomeravond, cruisend naar nergens en overal om rust als een warm deken door de akkoorden heen over je te voelen 

vallen …

De soundtrack van “Any way the wind blows” bevat de perfecte zomermix voor mijn oren … Magnus (“Summer’s here” ademt het gevoel van een warme lome dag in Antwerpen uit), Squarepusher, Toy, Max Berlin (met de new beat klassieker “Elle et moi” (aanrader)), punk van The Kids, eightiesshit van Yazoo, spacerock van Evil Superstars, laid back jazz van Charlie Parker en Herbie Hancock en zelfs een streepje drum en bass van DJ Aphrodite … enig missertje (waarschijnlijk de rechten niet voor verkregen) is het ontbreken van het van een monsterriff voorziene “Regular Joe” van Queens of the Stone Age dat de film siert maar niet de soundtrack.

Je kan veel van Barman zeggen maar die gast heeft smaak en talent en hij mag –godverdomme- nog wel eens een filmpje maken … 2003 is alweer ff geleden, Tommy en je vorige pelliculeding zag ik ondertussen al 9 keer …

Dus al het gezever opzij gezet: geniet van de muziek, geniet van het weer, geniet van terraskes met een frisse pint, kijk naar de mooie en lelijke vrouwen die defileren voor uwe oogen en enjoy … tis rap genoeg voorbij die mooie zomer! Tataaa! Bye bye till the next time met John Cale, geen familie van.

Mijn eigenzinnige top 100 van de beste rocksongs ever!

Het is een beetje idioot en bovenal erg saai om lezers te vervelen met lange lijstjes. Maar ik doe het toch ... ik selecteerde een 125 tal rocksongs of ballads die me op één of andere manier raken ... aan sommige hangt een verhaal vast als van een verloren liefde of een dode cavia of een bad trip ... andere rocken gewoon out zonder meer ... zonder classement of whatever ... ik heb me tot pop, rock en metal beperkt ... geen dansmuziek, hiphop, jazz, filmmuziek, blues of klassieke dingen ... muziek die ik nochtans met mate kan smaken maar een mensch moet ergens een lijn trekken ... uiteraard ontbreken er veel songs en zijn er liedjes die extreem hard zuigen ... maar over smaken en kleuren twist men niet, zegt men wel eens ... jarenlang begreep ik die uitspraak niet, tot nu :-)

Ah ja, iedere band mag maar één keer voorkomen ... maar toch is er een band in geslaagd drie inzendingen in te sturen voor Neurosong! Eenmaal origineel en tweemaal met een cover ... dat mag dus wel!

1. Soundgarden – Birth Ritual

2. Bob Dylan – Blind Willie Mc Tell

3. Woods of Ypres – I was buried on Mount Pleasant Cemetary

4. Helmet – Unsung

5. Buffalo Tom – Mineral

6. Ramones – Somebody put something in my drink

7. Bathory – Enter the eternal fire

8. Sebadoh – Soul & fire

9. Hüsker Dü – The girl who lives on heaven hill

10. Nick Cave & the Bad Seeds – Tupelo

11. Noir désir – Le vent nous portera

12. Roxette – The look

13. Mogwai  – Ratts of the capital

14. The Beatles – I’ve just seen a face

15. Type O Negative – My girlfriend’s girlfriend

16. TC Matic – Middle class and blue eyes

17. Maximo Park -  Books for Boxes

18. Nemo – She loves animals

19. Gorki – Samen in dat donkere huis

20. Danzig – Mother

21. Killswitch Engage – When darkness falls

22. Judas Priest - Painkiller

23. The Alan Parsons Project – Don’t answer me

24. Scorpions – Rock you like a hurricane

25. Slipknot- Wait and bleed

26. Motörhead – Ace of Spades

27. Urban Dance Squad – Demagogue

28. Portishead – Sour times

29. Gavin Friday – You and me and World War Three

30. Leonard Cohen – First we take Manhattan

31. Ash – Goldfinger

32. Black Rebel Motorcycle Club – Whatever happened to my rock and roll punk song

33. Sugar – Fortune teller

34. Napalm Death – Nazi punks fuck off!

35. Screaming trees – I nearly lost you

36. Rush - Subdivisions

37. Ozzy Osbourne – Crazy train

38. Drivin’ and cryin’ – Fly me courageous

39. Mötley Crue – Kickstart my heart

40. China drum – Wuthering heights

41. Girls against Boys – Kill the sexx player

42. Descendents – Everything suxx today

43. Faith No More – Midlife crisis

44. Bad Religion – I want to conquer the world

45. Iggy Pop – Pussy power

46. Neil Young & Crazy Horse – Crime in the city

47. Alice in chains – We die young

48. Tindersticks – No more affairs

49. PJ Harvey – Sheela Na Gig

50. Liz Phair – Supernova

51. Alice Cooper – How you gonna see me now

52. Therapy? – Teethgrinder

53. The Datsuns – Modderfokker from hell

54. Nine Inch Nails – Head like a hole

55. Low – Everybody’s song

56. John Cale – Fear (Is a man’s best friend)

57. New Fast Automatic Daffodils - Stockholm

58. Gun – Word up

59. Rubicon – Watch without pain

60. Ween – Buenos Tardes Amigo

61. Dinosaur Jr. – Start Choppin’

62. The Afghan Whigs – Miles iz ded

63. The Sisters of Mercy – Vision thing

64. Killing Joke – Pandemonium

65. 1000 Homo Dj’s – Supernaut

66. The Rolling Stones – Gimme shelter

67. Kristin Hersch – Your Ghost

68. The Smiths – Sweet and tender hooligan

69. Sepultura – Arise

70. Satyricon – Fuel for hatred

71. Hatebreed – Doomsayer

72. Martyn Bates - Shorepoem

73. Van Morrisson – Moon dance

74. Death – Crystal mountain

75. Sixteen Horsepower – Black Soul Choir

76. Billy Bragg – A new England

77. The House of Love – Shine on

78. Phil Collins – In the air tonight

79. Pixies – Tame

80. Gordon Lightfoot – If I could read your mind

81. dEUS – Right as rain

82. New Model Army – The hunt

83. Tim Hardin – How can we hang on to a dream

84. Richard Thompson – I misunderstood

85. Anthrax – Got the time

86. Tori Amos – Winter

87. Joe Jackson – Is she really going out with him

88. Queens of the stone age – Regular John

89. Ihsahn – Frozen lakes on Mars

90. Posies – Daily mutilation

91. The Neon Judgement – Chinese black

92. Patti Smith – Rock n roll nigger

93. Cathedral - Solitude

94. Sonic Youth – The diamond sea

95. Jeff Wayne – The eve of the war

96. Pink Floyd – Wish you were here

97. Guns N’ Roses – Patience

98. Survivor – Eye of the tiger

99. Beck - Loser

100. Joy division – Day of the Lords

101. The Cult – She sells sanctuary

102. Flip Kowlier – Ne welgemeende

103. INXS – Need you tonite

104. The Undertones – Teenage Kicks

105. Primus – As toys go winding down

106. Dire Straits – Sultans of swing

107. Smithereens – Blues before and after

108. Elliot Smith – Waltz nr. 2

109. Megadeth – Symphony of destruction

110. Prong – Snap your fingers, snap your neck

111. Violent Femmes – Blister in the sun

112. Depeche Mode – Policy of truth

113. Tool – Schism

114. Foo Fighters – All my life

115. Monster Magnet – Dopes to infinity

116. Mercury Rev – Goddess on a highway

117. Sloan – Underwhelmed

118. Sinead O Connor – Troy

119. Black Sabbath – Heaven and hell

120. Rigteous Pigs – I hope you die in a hotel fire!

121. The Cure – A forest

122. A-ha – Hunting high and low

123. Suede – Animal nitrate

124. David Bowie – Wild is the wind

125. Skid Row – Youth gone wild

From the Vastland – Kamarikan

Norwegian black metal uit Iran. U hoort het nu ongetwijfeld niet donderen tot in Keulen maar helemaal tot in Berlijn, zo een kleine 700 km verder …

Wat is in godsnaam black metal en vooral waarom maken mensen zo een oprecht donkere, grauwe en blasfemische muziek? (http://nl.wikipedia.org/wiki/Black_metal)

U moet weten dat black metal zijn oorsprong vond in kelders en repetieruimten van kleine en iets minder kleine dorpen en steden in Finland en vooral Noorwegen. Als u ook nog eens weet dat het in deze contreien  drie maanden of meer aardedonker is en er zes maanden per jaar drie meter huizenhoge sneeuw ligt, verstaat u vast wel dat men niet bepaald carnavaleske rumbadeuntjes ten toon gaat spreiden en dat er éénvoudigweg niet veel anders om handen is als men tegen schenen wil schoppen en de maatschappij wil … euhm, veranderen dan black metal te componeren en een occasionele kerk in de fik te steken!

Black metal is een variant op heavy metal die veel rauwer geproduceerd wordt, erg brutaal klinkt met grommende, haast krijsende zang. Thema’s zijn in hoofdzaak de duivel en zijn gehele inboedel. Maar laten we dit vooral niet te serieus nemen en in hoofdzaak proberen onthouden waarom black metalmuzikanten niet bepaald vrolijke Fransen zijn.

En dan komt er een pipo uit Iran op de proppen die dezelfde muziek uitbraakt J Vooreerst dienen we te melden dat het heerschap ondertussen in Noorwegen woont (oh toeval) en net uit een land (Iran) komt waar je net door alle politieke intolerantie en kleingeestigheid voor een extreem muziekgenre gaat kiezen om aan een paar radicale baarden te trekken. (http://www.fromthevastland.com)

Bij een eerste luisterbeurt doen de zes nummers van de tweede cd van Sina (het brein achter het éénmansproject From the Vastland) ons meteen denken aan blackmetalgrootheid Bathory. Ook een éénmansproject, ook uit het land van de fjorden en meren en voorzien van een bijzonder ruwe, brutale, haast helse sound. Sina voegt er nog wat voorspelbare Perzische klanktapijten aan toe en Kees is klaar. U krijgt een black metalplaat op grootmoeders wijze, niet bepaald origineel maar wel fris klinkend!

U vraagt zich ongetwijfeld af waarom we dit kleinood  aangekocht hebben? Gewoon om een muzikant uit Iran die onze steun verdient te steunen. En omdat er in iedere gelijkwaardige collectie wel eens een buitenbeentje mag zitten.

Als u van plan bent om dit jaar één subversief en tegendraads ding te doen, klik dan op onderstaande YouTubelink en luister even naar dit nummer, al was het maar voor één luttel minuutje … J Gewoon doen! Misschien vindt u het zelfs leuk …

http://youtu.be/DunwlWtZQgs

Iendracht Oilsjt back to glory

Onderstaand artikel -dat begint na het logo- schreef ik in 2009 voor Voetbal Magazine. Needless to say werd het niet gepubliceerd wegens de economische crisis. Het onderwerp van het artikel behelst de club van mijn leven: Eendracht Aalst ... het voetbalseizoen waarvoor ik het schreef, zouden we in derde klasse blijven ... het seizoen daarop promoveerden we als kampioen naar tweede klasse (2010-2011) om daar vier seizoenen te kamperen als modale middenmotor om nu -midden 2015- geen licentie te krijgen voor diezelfde tweede klasse ... 

Stadion niet in orde (de staantribune is vervangen door een galatent van de hond zijn kl*^t%n), de schuldenberg is alleen maar gegroeid, jeugdtrainers en spelers zijn niet meer betaald etc. Ik bevind me hedentendage te ver van de club om een gefundeerde mening en een duidelijke kijk op alles te hebben maar someone fucked up en veel visie is er niet ... het moeras dreigt weer voor deze mooie ploeg ... ik wil hier geen kritiek uiten, gewoon mijn liefde tonen ... ook in vierde provinciale of desnoods in de MTSA ... iendracht forever ...

Ik herinner me als de dag van gisteren de eerste keer dat mijn vader me meenam naar het voetbal. Het was in het jaar onzes heeren 1981 en Eendracht Aalst speelde tegen hekkensluiter St-Niklaas -dat met 4-1  in de pan zou gehakt worden- met onder andere drie doelpunten van de wildbesnorde Braziliaan Mammana Neto Salvador, prijsschutter van formaat en een volksheld in het aalsterse.

De zittribune die we een paar minuten voor de aftrap bestegen was nog helemaal opgetrokken uit hout en bovenaan bedekt met golfplaten. In 1984 zou een fikse storm ervoor zorgen dat niet alleen de wedstrijd tegen Overpelt Fabriek (alleen de naam al) met een paar weken zou moeten worden uitgesteld maar ook dat een stuk van het dak uit zijn gebinte werd gerukt en voorzitter Jules Matthijs kon beginnen het plannen van de bouw van een nieuwe betonnen zittribune.

In de aalsterse Bredestraat kon je naast de gebakken ui die je bij een hamburger kreeg ook het gras nog ruiken en voetbal zelf. Want voetbal heeft een geur die je niet noodzakelijk bij FC Barcelona of Liverpool moet gaan opsnuiven. Ook Eendracht Aalst heeft die geur, dat lawaai, die sfeer die je alles behalve overal terugvindt. Een geur die niet te beschrijven valt, die je alleen maar kan ruiken en herkennen als voetballiefhebber. En eens gevonden moet je ervan genieten, willen of niet … dan wordt voetbal een kunst en een verslaving voor het leven.

Een tripje naar Peruwelz of Boussu Dour du Borinage leert  aan de andere kant dan weer hoe geur-en kleurloos en zwaar metalig voetbal ook zijn kan.

Alles aan Eendracht Aalst baadt hedentendage in een sfeer van pure nostalgie. Niet alleen in mijn hoofd maar blijkbaar ook in de hoofden van éénieder die den iendracht een warm hart toedraagt. Je kan Aalst een beetje vergelijken met het engelse Burnley. Deze stad ademt voetbal en is op één of andere illustere manier met zijn bewoners vergroeid.  Wanneer de ploeg aan de kop van derde klasse staat, wordt er met gemak een toeschouwersaantal van 3 à 4000 man gehaald. Om maar even te vergelijken, Lokeren-STVV haalde niet eens de kaap van 5000. Terwijl E.Aalst-Rupel-Boom op de tweede speeldag in derde A vlot 3000 toeschouwers trok.

Eendracht Aalst lijkt één van de vele vergane gloriën van het Belgische voetbal te gaan worden als men dit jaar niet doorstoot naar de tweede voetbalklasse. Enfin, dat is toch de ambitie die de hele club en zijn nieuwe bestuursploeg uitdragen. Er werd alleszins stevig geïnvesteerd met een nieuwe trainer Kris Van der Haegen die overkwam van KSV Zottegem en naast zijn hele trainersstaf ook nog eens drie spelers (de broers Moreels en Glenn Coppens) meebracht.  Nieuwe volksheld Thomas Troch kwam terug van SV Roeselare, bij Hamme werden oud-gedienden Verheyden en Kestens weggehaald en van het vlaams-brabantse Peruwelz kwamen de franssprekenden De Castro, Depoitre en Galluci over.

Trainer Van der Haegen is in het dagdagelijkse technisch adviseur bij de KBVB en leeft voetbal. Waarschijnlijk is hij de juiste man op de juiste plaats om de club in het altijd woelige Aalst terug naar haast vergane glorie te leiden.

De clubkleuren van den iendracht  zijn niet toevallig wit en zwart.  Als het goed gaat, is de aalstenaar ronduit euforisch maar eens de wind keert, wordt hij inktzwart maar steeds met een zweem van Boonsiaanse relativiteit eraan vastgeknoopt.

Van der Haegen speelde met Zottegem kampioen in bevordering en slaagde erin om met een ploeg zonder noemenswaardige vedetten steeds goede resultaten neer te zetten en aantrekkelijk offensief combinatievoetbal te spelen. Hij is een psycholoog die een ploeg tot een sterk geheel weet te kneden, de bankzitters scherp houdt en spelers mentaal beter maakt.

De ambitie was om na de titel in vierde b in 2006-2007 op drie seizoenen tijd door te stoten naar de tweede klasse. Het is met andere woorden nu of nooit. Er werd deftig geïnvesteerd in spelers en het gerucht gaat dat mocht het dit seizoen niet lukken men wel eens de tering naar de nering zou moeten zetten en dat de ploeg dan dreigt weg te zakken in het jarenlange vagevuur van derde klasse en bevordering of –wie weet- nog erger …

Tweede klasse lijkt in het huidige voetbalklimaat dan ook het hoogst haalbare. Aalst ligt in de driehoek Gent-Lokeren-Brussel en verliest heel wat supporters aan voorvernoemde clubs en zelfs aan Club Brugge.  Eerste klasse lijkt economisch al helemaal niet haalbaar. Tenzij er een grote sponsor zou opstaan of één of andere gek vreemde investeringen zou gaan doen.

KV Mechelen laat echter zien dat het ook anders kan. Van derde naar eerste doorstoten, in eerste klasse blijven, financiëel gezond zijn en ambitieus voetbal op de mat leggen zonder al te maffe investeringen of louche praktijken te moeten gedogen.

De hoop is er dat Eendracht Aalst geen plaatsje verwerft  in het rijtje vergane glorieën als Berchem Sport, FC Luik, Brussels, FC Beringen, Germinal Ekeren en andere Winterslagen en Sporting Hasselten.

De competitie in derde A werd alvast met een sisser ingezet na 2-1 verlies bij buur Zottegem, niet bepaald een titelkandidaat. Vier dagen later werd in de bekercompetitie dan weer vlot de maat genomen van het KVSK United (Overpelt-Lommel) van Franky Van der Elst. Zo zie je maar … in Aalst kan en zal het altijd wel verkeren … met of zonder Bredero.

Helmet – Meantime / Quicksand – Slip (26)

De jaren negentig waren cruciaal in mijn muzikale volwassenwording. Als u mij een beetje kent, weet u dat ik wel nooit echt volwassen zal worden maar das nu ook niet bepaald een strikte noodzaak tot het hebben van een min of meer tevreden leven …

U kent me waarschijnlijk ook helemaal niet en liefst houdt u dat ook zo. Dat begrijp ik maar het leidt ons wat af van hetgeen ik simpelweg alternative rock zou willen noemen. Ik ben geen fan van hokjes en vakjes maar het kind heeft een naam nodig!

De vlag dekt een nogal ruime lading naar mijn inzicht: Tool, Magnapop, Dinosaur Jr., Buffalo Tom, Sugar en Hüsker Dü, The Jesus Lizard, Hole, Meat Puppets, Bad Brainz, Pavement, Mercury Rev, Pond, Replacements, Ween, Pixies, Babes in Toyland, Primus, Living Colour, Lemonheads, Sloan, Throwing Muses, Sonic Youth, L7, Grant Lee Buffalo, Tragically Hip, Smashing Pumpkins, Mazzy Star, Posies, Afghan Whigs, Girls Against Boys, 7 Year Bitch, Monster Magnet en natuurlijk fuckin’ Fugazi en alle fuckin’ bands die ik vergeten ben en natuurlijk de twee bovenstaande bands of total heroes!

Meantime van Helmet verscheen in het jaar onzes heeren 1992 … en is het geesteskind van bandleader (en door de jaren heen enig vast bandlid), geschoold jazzgitarist en Lance Armstrongkloon Page Hamilton. Pezig, stoer, grappig en zo precies staccato riffs spelend dat je er een uurwerk kan op gelijk zetten …

De plaat is een mokerslag aan repetitieve riffsongs die hard, kaal en strak klinken en je ergens op je middenrif (haha) raken. Staalhard. Standout tracks zijn o.a. “In the meantime”, “Ironhead”, de culthit “Unsung”, “He feels bad” en “You borrowed”. Woorden doen vaak afbraak aan dingen die je moet horen. Luisteren dus! Nu!

Quicksand is nog een band uit NYC die in 1993 verbaasde met de plaat “Slip” die net als zovele coole platen uit die periode wat tussen de kieren van het collectieve rockgeheugen dreigt in te vallen. De band rond frontman Walter Schreifels werd gevormd met ex-leden van o.a . Gorilla Biscuits en Youth of today die aktief waren in de hardcorescene. Schreifels zou later nog even opduiken bij Rival Schools en een mini hitje scoren met “Used for glue”.

Standout tracks op Slip zijn ongetwijfeld “Fazer”, “Head to wall”, “Dine alone” en “Freezing process” al is de hele plaat een energieke ervaring die vaak aan de goden van Fugazi doet denken zonder ze te kopiëren! Het is geen punk, het is geen metal, het is iets er net tussenin wat ik bezwangerd mooie alternatieve rock mag noemen J

In oktober 1994 zag ik Quicksand live in de VK in Molenbeek samen met mijn kompanen Tom Threenineteen, the Pikeman, Wim R. en the man we used to call the Driver. In het voorprogramma speelde de Aalsterse vergane glorie Junkfish … aaaaaaaaah, good times. LOL! Alléé, het waren wel goede tijden maar die zijn er nu ook met nog zoveel leuke muziek op de bagagedrager …

                      

De man die geen hart had maar twee magen

 “You know I was born to lose, but that’s the way I like it baby … I don’t want to live forever”

(Motörhead- The Ace of Spades)

Op dagen dat het wat minder gaat en ik door melancholie en slecht weer achterhaald word, durven mijn gedachten nogal eens duister ende zwart zijn zonder dat ik daarbij mijn –ik beken: subliem- gevoel voor humor verlies maar toch … op deze vuile en vieze dagen vraag ik me wel eens af: what will be next …

-“Het moet één of andere vorm van kanker zijn”, zei ik niet bepaald groen lachend tegen mijn hartspecialist …

Hij keek me bevreemdend aan, zette zijn bril recht, fronste even de wenkbrauwen en antwoordde me toen schamper …

-“Jij hebt dus al iedere SOA gehad die er bestaat?”

Ik zweeg in alle talen die ik kende en dat zijn er wel een paar … hij had gelijk … er waren nog zoveel SOA’s waar ik nog van genieten kon en waar ik werk kon van maken …  een longembolie, nog zoiets dat me eigenlijk vreemd en onbekend voorkwam. Aderverkalking, dementie en erotiek, een maagbreuk, aids, vids, hepatitis bestaande uit elke letter van het alfabet en bovenal de “wat was ik eigenlijk toch een ongelofelijke zeikerd-ziekte alsof ik nu echt zo hard te klagen had” …

Had ik dan zo een moeilijk leven dat ik er het hart bij inschoot? Had ik daadwerkelijk een reden om zo hard te zagen alsof ik me het ergst benadeelde kindje op de speelplaats voelde …  alsof ik werd verplicht te luisteren naar alle platen van Stone Sour in één lange zit …

Ik vergeet al moedwillig het vraagteken want dat hoeft er effectief niet te staan … iedereen kan makkelijk X- aantal redenen opdissen waarom het hem of haar al dan niet goed/slecht gaat in dit leven … en iedereen voelt zich wel es in het kruis getast of in het ootje genomen op een al dan niet terechte wijze in dit merkwaardige leven dat kant noch wal raakt en nergens en overal tegelijkertijd schijnt heen te gaan …

Maar das allemaal zo erg niet en hier gaat het eigenlijk niet om …

Het punt dat ik maken wil, is dat ik me niet kon voorstellen welk een fysieke impact een hartaanval op mijn leven ging hebben en bovenal bij momenten nog heeft …

Twee jaar geleden onderging mijn vader een open hartoperatie met vier overbruggingen … best heavy shit, borstkas openbreken, longen even stilleggen etc. de volgende twee à drie maanden was deze man die voorheen een berg was een platte batterij … ik schreef dit toe aan de ouderdom en de gezegende 67 levensjaren … maar nu beleefde ik hetzelfde, 26 jaren jonger en met amper één stentje …

De eerste dagen na het ziekenhuis=tanden poetsen=moe, mijn dochter van 24kg optillen=moe binnen de minuut, mijn veters strikken=moe met stevig verhoogde hartslag …

Na een week of drie ging het wat beter … na een check up wou de dokter me nog een maand verlenging van ziekteverlof voorschrijven wat ik eigenlijk niet zo leuk vond …

-“Trust me, I am a doctor!”, zei hij gedecideerd. “Na twee weken sportrevalidatie krijg je een fysieke weerslag die vrij hard zal zijn aangezien je hartaanval zich in de voorwand van het hart situeerde, net waar de vermoeidheid en recuperatie en zo liggen …”

Ik geloofde er –uiteraard- de ballen van … wat weet een cardioloog nu van mijn hart?

Maar goed, hij had gelijk … de laatste week voel ik me plat, leeg, voos, opgebruikt, moe en ga zo maar door … perfect normaal blijkbaar en ja hoor, het wordt mooier en binnen een zestal weken zou het zelfs helemaal voorbij moeten zijn …

Dus schrijf dat boek, maak die plaat, love that love, live that life, vraag haar mee uit, boks die wedstrijd of ja, rook dat pakje sigaretten op, it’s your life … maar achteraf niet komen zagen hé, oneerlijk is het hoe dan ook en tis over in een wip … en je moet wat geluk hebben …

PS: en ja=gij zult nooit voetballen in roze shirts want dan verliest ge altijd! (en tis erg gay)

De doldwaze avonturen van HeartAttackMan

In oktober 2010 stapte HeartAttackMan op een zaterdagochtend de spoedafdeling van het Aalsterse Stedelijk Ziekenhuis beginnen. HeartAttackMan kende toen een weinig succesvolle en stressy periode in zijn persoonlijke leven …  in het leven van iemand anders zou … laat maar … HAM had al een paar dagen last van een stekende pijn in de borst en dacht aan een hartaanval … passend voor een man met zijn naam …

HAM werd de volgende zes dagen binnenstebuiten gekeerd met als diagnose diabetes type 2, een slokdarmontsteking, een maagontsteking, vier kleine maagzweren, een hoge bloeddruk (21bovendruk/14onderdrukbij opname), een te hoge cholesterol EN nierstenen de grootte van de kloten van Tom Waes …

Bij de check up van zijn hart bleek dat belangrijke kleinood voor 200% in orde …

-Rookt u?, vroeg de behandelende cardioloog.

-Ja, antwoordde HAM naar waarheid! Maar ik ben al zes dagen gestopt ten gevolge van de pijn in mijn borst …  ik heb nog één sigaret thuis en die zou ik symbolisch nog willen oproken!

-Mooi! Dat kan uiteraard, repliceerde de cardioloog naar waarheid zich onbewust van de acute onbeslistheid in de psyche van HAM …

De komende vier en een half jaar die volgden, slaagde HeartAttackMan erin (ruw geschat en naar beneden afgerond) 8000 (achtduizend!!!) sigaretten te roken van het merk Lucky Strike beter bekend als Unlucky Stroke. What’s in a name darling?

Verdiende HAM hier een stevige lap rond zijn oren? Ja, want fags are gay en nee, want zoals de schielijke overleden Nederlandse psycholoog Piet Vroon in zijn meesterwerk “De tranen van de krokodil” terecht beweert: “Waarom je nu zorgen maken over iets waar je pas binnen 20 jaar de gevolgen zal van dragen?”

In het geval van HAM betrof het 3,5 jaar maar goed dat zijn details, niewaar!

Op 28 februari 2015 bezocht HAM opnieuw de spoedafdeling van het ASZ in Aalst en deze keer maakte hij zijn naam met recht en rede waar! Hoera! Pintjes drinken! Dansen!

De week voor zijn opname had HAM al een drietal kleine pijn opstoten in linkerarm en borst gevoeld maar hij had deze afgedaan als zijnde een combinatie van stress en hyperventilatie … niet dat HAM echt een reden had om er gestrest bij te lopen maar de symptomen van hyperventilatie lopen in grote lijnen nu éénmaal gelijk met die van “ a serious heartattack” … wat op zich grappig is maar toch vooral een beetje verwarrend …

Enfin, cut the crap (who cares and reads this anyway?): op maandag onderging HeartAttackMan een kijkoperatie via de pols en werd in zijn centrale kransslagader een verstopping van 90% vastgesteld, wat vrij snel werd verholpen door het plaatsen van een stent … een metalen of plastic buisje dat de slagader openhoudt …

HeartAttackMan was door het oog van de naald gekropen … wat met zijn omvang een hele opgave was … en had een aantal wijze lessen getrokken uit dit alles … Nuuk is de hoofdstad van Groenland, wacht niet te lang met die tattoo, kwissen is zo belangrijk niet en vooral geniet van het leven want je hebt er maar één en tis zo weg, in a heartbeat …