New Model Army – The Ghost of Cain (27)

In 1993 releaste Sepultura hun succesvolle cd Chaos A.D. met daarop het voor hen lichtjes a-typische The hunt, een cover van het mij tot dan vrij onbekende New Model Army. Het nummer handelt over het recht in eigen handen nemen (tegen extreemrechts in dit geval) als justitie, politie en rechtbanken falen … of dit een goed idee is, laat ik in het midden maar dit nummer sloeg bij mij in als de spreekwoordelijke bom! (En is misschien zelfs één van de beste nummers op deze voornoemde cd maar das mijn mening.)

New Model Army werd opgericht in 1980 in het Engelse Bradford dat afgelopen zaterdag Chelsea uit de FA Cup kegelde, tot mijn groot jolijt, maar dit geheel terzijde en uiteraard niet terzake doent. De band is vernoemd naar het reactionaire leger dat opgericht werd door Oliver Cromwell (Oliver’s army-Elvis Costello &The Attractions) in 1645 en anti-royalistisch was met een leiding die eerder op kunde dan op sociale klasse was gebaseerd. Dit leger slaagde er zelfs in om -tijdelijk- de Britse monarchie om ver te werpen …

De muziek van NMA wordt omgeschreven als post-punk but what’s in a name? Het klinkt allemaal als punk met een akoestische gitaar, een viool en drums maar het geheel ruikt erg fris, is wild en slaat je recht in het gezicht! Tekstueel wordt er met de  linkerhand  geschreven … over de sociale strijd, werkloosheid, de politiek en het onrecht dat de werkende klasse in de jaren tachtig in het UK van Margaret Thatcher -a man we love to hate- te verduren kreeg …

Het geheel is erg op the Groot-Brittanië gericht (logisch voor een Britse band) en af en toe denk ik spontaan aan Billy Bragg, de troubadour van links met de glasheldere stem, de rake akkoorden, een folky rockinslag en songs machtig als the Chrysler Building.

Op The Ghost of Cain staan tien nummers die stuk voor stuk pareltjes zijn met als anker de nogal aparte en als een klok klinkende stem van zanger Justin Sullivan. Geen enkele song ruikt naar kattenstront (gelukkig maar want die stinkt erg) en uitschieters zijn The hunt, Lights go out, Poison street, 51st state (over Engeland als de 51^ste staat van Amerika) en Western dream.

Akkoord, bij tijd en wijl klinkt het allemaal behoorlijk sloganesk en wanen we ons op een voetbalmatch waar de supporters Oi!-punk gezangen te berde brengen maar na al die jaren geeft de cd mij nog steeds een stroomstoot van jewelste en zing ik alle songs keihard mee als ik hem in de auto afspeel … misschien een beetje puberaal maar de dag dat dit niet meer kan, vergaat de wereld, is het kind in mij dood en dan, nu ja, dan kan ik ruitjeshemden gaan dragen, mijn haar langs de zijkanten van mijn hoofd grijs laten groeien, mijn baard afscheren en al mijn tattooages laten weglaseren …

NMA bleef met de jaren trouw platen maken die niet altijd even consistent en kwaliteitsvol waren mede door de vele personeelswissels en vooral het einde van de jaren tachtig met Thunder and consolation (1989) en het begin van de jaren negentig zijn met Impurity (1990) en The love of hopeless causes (1993) voltreffers van formaat  met erg lekkere platen!

Dus als u vandaag nog één nuttig ding doet, surf dan naar i-tunes en bestel één dezer bovenstaande kleinoden! Niet nadenken, gewoon doen!

Even nog wat nutteloze info voor de onverlaten onder u: Oi-punk is één van de vele punksubgenres. Het betreft hier een éénvoudige snelle variant met een pak passages die makkelijk mee te brullen vallen en die erg populair was bij skinheads uit de arbeiderswijken van een aantal Britse steden.

De naam werd ontleend aan het nummer “Oi!Oi!Oi!” van Cockney Rejects.  Later werd het genre ook tamelijk bemind in extreem-rechtse skinheadkringen met als bekendste exponent de band Skrewdriver. Maar laat dat een randfenomeen blijven!

Red Hot Chili Peppers – Mother’s milk (28)

In 1989 brachten de RHCP hun vierde album op de markt.  Op zich was dit al een heel mirakel! Gitarist Hillel Slovak had het leven gelaten bij een drugoverdosis, drummer Jack Irons (die nu de ezelsvellen afranselt bij Pearl Jam) had zich laten opnemen in de psychiatrie en ook zanger Anthony Kiedis en bassist Flea worstelden met een paar drugdemonen waar een woede uitbarsting van Michel Preud’homme klein bier bij is …

Toch kwam de opvolger van The uplift mofo party plan tot stand met de hulp van nieuwbakken boomhakker/drummer Chad Smith (nu ook bij Chickenfoot) en gitarist John Frusciante, op dat ogenblik een getalenteerde 18-jarige snaak die op zijn kamer het oeuvre van Frank Zappa, Captain Beefheart en Jimi Hendrix inoefende.

Diezelfde Frusciante zou een paar jaar later –toen hij na Blood Sugar Sex Magic en de daaropvolgende druk van het immense succes van die plaat uit de groep stapte- wereldbekend worden in Nederland en België door een reportage van Bram Van Splunteren voor de VPRO in het programma Onrust  waarin hij een portret schetste van een door drugsgeesten behuisde Frusciante die met holle ogen en losse kiezen onzin uitkraamde en bij momenten toch een zo heldere en pijnlijk eerlijke indruk gaf dat je er dagen slecht kon van lopen als je dat wou …

Mother’s milk opent met de gigantische funkrocker Good time boys die meteen de sfeer schetst, opgevolgd door een waarlijk subliem rockende versie van Stevie Wonder’s Higher ground. Een andere cover op de plaat is een haast onherkenbare versie van Jimi Hendrix’ Fire.

Andere hoogtepunten zijn de ode aan LA Lakers fenomeen Magic Johnson in het gelijknamige nummer, de single Knock me down (over drugsmisbruik btw), Subway to Venus, het om zijn as stuitende Nobody weird like me en de furieuze rockers Stone cold bush en Punk rock classic dat zoals de titel al laat uitschijnen een ode is aan de punkrock van Ramones en Bad religion.

Mother’s milk is een overgangsplaat van een band die even het noorden kwijt was en ongenuanceerd en ongecompliceerd muziek maakte die het perfecte middelpunt bleek te vormen tussen rap/rock en funk!

Nooit klonken de RHCP wilder, hechter en echter dan op deze zwarte plaat die ik –jawel!- ook op lp heb! Ooit nog gekocht in platenzaak Solbemol in het Aalsterse Sluierstraatje in een tijd van melancholie en droom en onwezenlijkheid en vooral verre herinneringen …

Ik herinner me dat ik op een wazige dag naar de singleversie van Higher ground vroeg aan uitbater Bruno VW en die me zei dat hij de single niet had maar hij me wel de volledige lp kon geven waarop ik, wuss die ik toen was, -gelukkig- zei “ah, baja, das ook goed …”, wat het ook was. Ik luisterde en hoorde dat het goed was, erg goed zelfs!

Bij de 13 nummers zit eigenlijk geen enkele stinker van formaat.  In 1991 kwam hun succesplaat met de hitsingle Under the bridge op de markt. Na een paar wisselvallige platen en een paar gitaristenwissels (met o.a. Dave Navarro van Jane’s addiction) vervoegde Frusciante de band voor een tweede keer met in 1999 een onwaarschijnlijke klapper –in de vorm van Californication- tot gevolg …

De jaren daarop ontpopten de RHCP zich als de perfecte poppy gitaarband die het over een andere boeg gooide met pure stadionrock en werden ze de festivalact bij uitstek. De sound evolueerde meer naar The Beach Boys dan naar Slayer en de daaropvolgende records zoals Stadium Arcadium (the title says it all) waren megasuccessen maar ze kribbelden niet meer aan mijn ballen … en dat was spijtig, erg spijtig … maar gedane zaken nemen nu éénmaal geen keer net zoals dat met die kousen … en dat met die hond en dat potje yoghurt maar das weer een totaal ander verhaal!

 

 

 

 

Mijn 20 beste plaatjes van 2014

Ziehier een volledig willekeurig lijstje van de “beste”, nu ja, leukste, warmste, aangenaamste, hardste, ruigste, zachtste en verrassendste  platen die ik het afgelopen jaar hoorde. Ik heb ze zeker niet allemaal gekocht omdat ik daar a) geen zin in had, b) ik er het geld niet voor heb, c) ik dit jaar hoe dan veel en veel teveel cd’s heb gekocht en het d) allemaal geen zin heeft … cd’s kopen dan toch … het is natuurlijk wel leuk en het trekt je wel es uit een dipje om de nieuwe van Bloodbath te kussen en aan de laatste Primordial te snuffelen maar toch … i have my doubts of kopen en kopen ons waarlijk gelukkig maakt …

Alléé, komaan, genoeg geleuterd! Here we go:

1) Over kill – White devil armory

2) Morbus Chron – Sweven

3) Cretin – Stranger (verpletterende grindcore met op zang een vrouw die vroeger een man was! Echt waar!)

4) Obituary – Inked in blood

5) Soulburn – The suffocating darkness  (ademt de oude Bathorysfeer uit)

6) Primordial – Where greater men have fallen (misschien wel de plaat van het jaar)

7) Godflesh – A world lit only by fire (de masters of industrial are back)

8) Cannibal Corpse – A skeletal domain (niet hun beste maar wel lekker)

9) Aphex Twin – Syro (nog een wonderkind dat terug is)

10) Beck – Morning phase

11) Bloodbath – Grand morbid funeral

12) Revocation – Deathless

13) Swans – To be kind

14) Triptykon – Melana chasmata

15) Todd Terje – It’s album time (zeker es uittsjekken, erg verrassend!)

16) Judas Priest – Redeemer of souls (you are never too old to rock)

17) Leonard Cohen – Live in Dublin

18) Beyond Creation – Earthborn evolution

19) Noneuclid –Metatheosis

20) Bob Dylan – Basement tapes, volume 11

En nu nog ff plaats maken voor de twee stinkers van het jaar al is “stinker” een relatief begrip! Waarschijnlijk zijn beide stinkers zelfs erg goed voor vele mensen en puur objectief bekeken misschien zelfs voor mij. Maar in de subjectieve ervaring die muziek toch wel is, zijn deze beide zilveren schijfjes voor mij gewoon “Jingle bells, jingle bells, BORING ALL THE WAY” …

-Opeth – Pale (eigenlijk een erg goede seventies symfonische rockplaat maar niks “progressiefs” aan en  do-de-lek saai)

-Morrissey – World piece is none of your business (alweer niet echt slecht maar van Mozz verwacht ik gewoon meer en deze plaat … pfieeeeuw, soms is een mens gewoon uitgezongen al overdrijf ik nu gewoon om over te komen)

En nu buiten! Ga plaatjes beluisteren of doe iets nuttigs met uw leven! NU! Het is nooit te laat!

Sepultura – Beneath the remains/Arise (29)

Toen ik 17 was, had ik al een paar jaar metal als muziekgenre ontdekt. Twee jaar eerder –in 1987- opende Guns N’ Roses mn ogen met hun fenomenale “Appetite for destruction”. Via een klasgenoot begon ik te tape traden (cassettes uitwisselen) en kreeg ik een verzamelcassette in handen met daarop heel wat moois van o.a. Accept, Mercyful Fate, Metallica, Running Wild, Metal Church en W.A.S.P… We keken samen naar MTV’s Headbangers Ball met presentatoren Vanessa Warwick en The Bailey Brothers en ontdekten zo de ontluikende deathmetalscene met bands als Obituary, Morbid Angel, Death, Cannibal Corpse en Massacre.

Ook the Bay Area (gebied rond San Francisco) trash scene vierde toen zijn hoogdagen met bands als Testament, Forbidden, Death Angel, Exodus, Sacred Reich en natuurlijk Metallica …

Aan die MTV dagen dank ik ook mijn onvoorwaardelijke liefde voor glamrock en de sleaze van o.a. Poison, Skid Row, Cinderella en Def Leppard! Snakeskinboots, een beetje eyeliner en lippenstift gaan er altijd wel in en laat het eerste concert dat ik ooit bezocht er nu net ééntje van shockrocker Alice Cooper zijn …

Maar toen kwam er plots een band uit wel erg vreemde hoek de kop opsteken, Sepultura uit het Braziliaanse Belo Horizonte. Brazilië bekend om zijn stranden, samba, voetbal, mooie vrouwen, armoede in de favela’s en een wel erg hoog misdaadcijfer, liet nu van zich spreken met een thrashband die -duidelijk beïnvloed door bands als Venom en Celtic Frost- in zijn beginjaren zijn gelijke niet vond wat betreft pure energie en blistering raw power! En –eerlijk is eerlijk- ook qua goede songs! Want daar draait het toch wel om J

Op een mistige vrijdagavond nam ik de bus (de Aalst-Gent) van school naar huis om daar verrast te worden door vijf langharige metalheads, uitgerust met lederen jasjes, banden met kogelhulzen, witte sneakers, spannende broeken en de nodige patches op hun mouwloze jeansjacks genaaid … een gettoblaster zorgde ervoor dat de hele bus kon meegenieten van hun muziek … schoorvoetend vroeg ik hen in mijn beste Frans en met kleren die nog door mn ma waren gekozen waar ze naartoe gingen … bleek dat ze op weg waren naar het landelijke Oordegem waar in de lokale Sint-Martinus Kring de Duitse thrashers van Sodom ten dans zouden spelen met in hun voorprogramma het toen nog onbekende Sepultura …

Waar de eerste platen van Sepultura (Bestial Devestation/Morbid Visions) ons nog een zoekende band toonden en opgenomen leken in een (natte) kartonnen doos met drums die klonken als holle Beceldoosjes, toonde Schizophrenia uit 1987 een paar fikse stappen voorwaarts waar boven vernoemde Beneath the remains en Arise rasechte mokerslagen waren, vol agressieve –vaak naar punk refererende- riffs, robuust drumwerk en wonderlijk krachtige vocalen van Max Cavalera …

Na deze twee superalbums konden we Chaos A.D. –dat duidelijk door hardcore en punk was beïnvloed- en Roots (met heel wat tribal drums en deels opgenomen in de Braziliaanse jungle bij lokale indianen) best wel nog smaken maar na het vertrek van brulboei Max Cavalera, na een pak interne strubbelingen, was het vet wat van de soep. Sommige albums (zoals Roorback)  waren nog wel ok (maar ook niet meer dan dat) en vervanger Derrick Green deed zijn stinkende best maar the Stones zonder Mick Jagger of Queen zonder Freddie Mercury klinken een beetje zoals een gecastreerde stier die Ward De Bever probeert te imiteren … dit rijmt als kut op Dirk maar das net mijn punt!

En ik weet het! Het is erg kortzichtig van me maar platen met titels als “The mediator between head and hands must be the heart”(2013) ben ik niet direct geneigd te gaan kopen.

Dus als u vandaag nog één ding doet, luister dan es naar beide onderstaande nummers en tracht de rauwe energie van de muziek te vatten en ga eens uit uw bol want ik denk dat dat lang geleden is … echt! Geniet ervan!

Sepultura is trouwens Portugees voor “graf”. De band haalde de naam van de Motörhead song “Dancing on your Grave” wat in het Portugees “Dançando na sua sepultura” wordt … vandaar …

Ook nog leuk: de eerste van Soulfly uit 1998 (de band die Max C. opstartte nadat hij bij Sepultura opstapte) en de eerste van The Cavalera Conspiracy (2008) waar de broertjes Cavalera (Igor beroerde de drums tot hij in 2006 ook uit Sepultura stapte) voor het eerst in jaren alweder de handen in elkaar sloegen …

Plus de liaisons (vrij gepikt naar Charles Ducal)

Somtijds word ik des nachts wakker,
kruip ik uit de koude lakens
en wijzig een paar tekens
op het scherm van mijn verlangen.

Liefste wordt mooiste
en dan stap ik weer in de batterij
en mijn liefste?
die weet mooi nergens van.

The Smiths – Strangeways, here we come (30)

“There’s too much caffeine in your bloodstream and a lack of real spice in your life”

(A rush and a push and the land that we stand on is ours)

Een tijdje geleden ontsproot aan mijn zieke brein het idée om een lijstje samen te stellen met de 30 platen die me het meest hebben geraakt in mijn leven, om welke reden dan ook. Ergens onbegonnen werk … maar 30 albums terwijl het er makkelijk 100 zouden kunnen zijn … maar ok, we hebben geschrapt, gewikt en gewogen en in hoofdzaak het gevoel laten spreken … want daar draait het om voor mij … ik voel iets bij de muziek of ik voel er niks bij … verdere uitleg is onnodig.

Men kan en mag gewag maken van mogelijke slechte smaak van mijnentwege. Geen probleem.  Maar dat argument kan uiteraard aan mn reet roesten: ik schaam me niet voor mn –al dan niet slechte- smaak noch voor de muziek die me roert, boeit, doet wenen, op het randje brengt en me soms met een klein subtiel duwtje over dat randje heen duwt, uit de doos, in de wijde nieuwe wereld vol nieuwsgierigheden.

Ik wou deze lijst ook opdragen aan mn dochter omdat het dertig platen zijn die ze wel es zou moeten horen, ooit. Maar eigenlijk is dat je reinste bullshit. Ze moet die platen helemaal niet horen. Ze moet gewoon trachten gelukkig te zijn en minder fouten te maken dan haar vader, minder nadenken, meer leven. Die platen zouden een mooie bijzaak  kunnen zijn die misschien kan helpen maar in essentie … nah!

De plaat die de spits afbijt –er is enkel een willekeurige volgorde- is Strangeways, here we come van de illustere Smiths.

Toen ik 15 was en dit album verscheen in het jaar onzes heeren 1987 hadden The Smiths hun zwanenzang reeds ingezet en was de groep -naar het schijnt- feitelijk al uit elkaar. Niet dat je dat ergens aan hoort. De teksten van Mozz zijn als vanoudsher geweldig, de gitaarlicks van Johnny Marr erg geïnspireerd en de songs zijn van een ontzettend hoge kwaliteit.

Luister bv es naar nummer één van de b-kant van de plaat (jawel, ik heb dit kleinood op vinyl) Last night i dreamt that somebody loved me (no hope-no harm just another false alarm) …

-“Wat is dat papa?”, vroeg mn dochter, wijzend naar de lp “Pyromania” van Def Leppard.

-“Das een geweldige plaat, muisje! Maar dat vraag je eigenlijk niet hé? Das zoals een cd, maar dan muziek op een grote platte, meestal zwarte plaat …”

-“Ah ja?  Toon dat dan eens, papa!”

-“tis wel Def Leppard hé schatje, maar dat vraag je eigenlijk niet hé … domme papa …”

Het eerste Smithsnummer dat ik ooit hoorde, was Girlfriend in a coma en eerlijk … ik wist niet wat ik hoorde … een gast met een engelenstem die eruitzag als een janetterige coiffeur en die zong over zijn vriendin, die nu in een coma lag en die hij wel had kunnen vermoorden en wurgen maar ergens hoopte hij toch dat er niks met haar zou gebeuren … EN hij wilde haar zeker niet zien … waarom? Had hij haar iets aangedaan nadat ze hem betrapt had met Glenn, de knappe bovenbuur die in een fitnesszaak werkte? Was this a gaything?

Alle zever daargelaten, spreken The Smiths een pak mensen aan met hun universele boodschap die zich van onbeantwoord verlangen, afwijzing, “foute” liefde en éénzaamheid over pure pathetiek uitstrekt tot een ironisch gevoel van romantiek dat altijd een twist krijgt die je niet verwacht …

Talloze universiteitsscripties werden gewijd aan de lyriek van Steven Patrick Morrissey die zich hult in een zweem van homoseksualiteit terwijl hij zelf beweert –ook al woont hij samen met een man- a-seksueel te zijn … mooi en mysterieus al taant zijn ster wat en profileert hij zich de laatste jaren af en toe als een pedante oude zeur die te lang op het toilet heeft gezeten terwijl hij niet kan kakken …

Wat niet wegneemt dat The Smiths en sommige solo albums van Mozz tot het eeuwige geheugen van de rockgeschiedenis behoren en binnen 100 jaar (like Mozart en Beethoven –ook al was deze laatste doof-) nog niks aan relevantie, frisheid en scherpte zullen hebben ingeboet!

And now some completely useless and boring info: Strangeways is een gebied in Manchester en de oude naam van Her Majesty’s Prison Manchester.  Het is maar dat u het weet … of je de naam nu nog terugvindt op richtingaanwijzers in greater Madchester is me een raadsel.

Andere aanrader van The Smiths: alles! (ook de bootlegs)!

Solo platen van Morrissey:  Your arsenal (your arse and all), Vauxhall and I, Viva hate, You are the quarry en Bona drag!

U doet er natuurlijk mee wat u wilt …

Gorki is dood! Leve Vos!

Vos, het is uw fout dat ik beginnen schrijven ben! Toen ik daarnet in de auto Gorky (1991) en Hij leeft (1993) draaide, merkte ik dat ik nog alle teksten woord voor woord kon meezingen en eerlijk Vos, het was eeuwen geleden dat ik ze nog in de cd-speler gegooid had en was je gisteren niet gestorven, het was waarschijnlijk niet direct gebeurd …

Samen in dat donkere huis/doen ze alles wat niet mag … zing je …

Vraagt mijn dochter van bijna zeven:” Ja maar papa, waarom doen ze het dan als het niet mag?”

Mijn weinig pedagogische antwoord luidde: “Wel Blanche, het is veel plezanter om dingen te doen die niet mogen dan om dingen te doen die wel mogen …”

“Ah ja, papa, dat is wel waar …”

Slimme zet kerel, zeeeer slimme zet … NOT!!!!

Ooit zag ik je in ‘t Kapelleke in de Aalsterse Meuleschettestraat in de voorronde van Humo’s Rock Rally twee nummers brengen, Vos en ik zal eerlijk zijn, ik herinner het me gewoon niet meer, al was ik er wel bij! Maar 1989 of 1990 zijn gewoon heel ver weg, als spoken in een ver en vreemd verleden toen ik een andere mens was, Vos en jij waarschijnlijk ook …

Op kristalnacht 1992 zat ik met mijn illustere kompanen Ignace B. en Tom S. een bak bier leeg te drinken op een kot aan de Rozier terwijl we sigaren rookten en wild, jong en romantisch (en dus ook met een zweem van pure debiliteit en idiotie) filosofeerden over het leven en de liefde en de wijven en jouw muziek …

Ik liet me toen ontvallen dat ik wel es met jou op café wou, Vos en dat ik een boom tegen je op wou zetten. Een eik. Maar ik ben echt blij dat we dat nooit hebben mogen meemaken, Vos want men zal zijn helden niet ontmoeten in dit aardse leven … een held moet een held blijven op een mooie veilige afstand zoals een droom pas losgelaten en gevangen door een onbevangen kind …

Door jou ben ik in die periode pas echt gaan dichten, Vos … het zal ook wel de Germaanse Talenstudie geweest zijn en een paar invloedrijke medestudenten en de algemene sfeer van onoverwinnelijkheid en geloof in het feit dat je met powezie vrouwen in je bed krijgt … maar ik was mis, Vos, erg mis J

Maar ook dat is jouw fout niet, Vos. Helemaal niet!

“Vind je dit een mooi liedje?”

“Ja, papa, erg mooi …” (Alleen Elvis blijft bestaan …)

Ik moet nogmaals eerlijk zijn, Vos … na het fantastische trio Gorky, Boterhammen en Hij leeft …  ben ik je wat uit het oog verloren … ik las geen enkel van je boeken en ik vond je bijdragen in O9 oprecht infantiel,onnozel pubergeneuzel en wat gezocht populisme … maar trek het u niet aan, Vos, het lag aan mij … ik die mezelf toen een paar jaren iets te ernstig was gaan nemen en geen lach op mn lippen kon toveren en enkel opging in de doom en gloom die bij een Morrisseyaanse pose hoorden … ik was toen jaren mezelf kwijt en niet jou …

Ik keek niet verder, Vos … ik zag je gevoeligheid niet, je puurheid, je ongetwijfelde éénzaamheid …

Ik staarde me blind op de koe is dood/de gracht is scheef/de boer is oud/en ik ben ziek …

Het spijt me Vos, waar woorden tekort schieten, kunnen we misschien je muziek laten weerklinken … want die blijft bestaan, Vos, net als Elvis …

Ik heb er ook geen idee van of er een afterlife bestaat en of ik je wel te rusten kan wensen … misschien ben je op dit eigenste moment wel al aan het reïncarneren in een jonge man of vrouw die binnen 18 jaar bulkend van het talent alweer op een podium zal staan en de mensen zal verblijden met een stem die als geen ander, uniek zal weerklinken doorheen de Nederlandstalige rock …

Ik wens je nog zoveel, Vos en wie weet, wie weet … ik ga alleszins proberen niet te lang te wachten … en hoop oprecht dat jij dat ook niet gedaan hebt …