Helmet – Meantime / Quicksand – Slip (26)

De jaren negentig waren cruciaal in mijn muzikale volwassenwording. Als u mij een beetje kent, weet u dat ik wel nooit echt volwassen zal worden maar das nu ook niet bepaald een strikte noodzaak tot het hebben van een min of meer tevreden leven …

U kent me waarschijnlijk ook helemaal niet en liefst houdt u dat ook zo. Dat begrijp ik maar het leidt ons wat af van hetgeen ik simpelweg alternative rock zou willen noemen. Ik ben geen fan van hokjes en vakjes maar het kind heeft een naam nodig!

De vlag dekt een nogal ruime lading naar mijn inzicht: Tool, Magnapop, Dinosaur Jr., Buffalo Tom, Sugar en Hüsker Dü, The Jesus Lizard, Hole, Meat Puppets, Bad Brainz, Pavement, Mercury Rev, Pond, Replacements, Ween, Pixies, Babes in Toyland, Primus, Living Colour, Lemonheads, Sloan, Throwing Muses, Sonic Youth, L7, Grant Lee Buffalo, Tragically Hip, Smashing Pumpkins, Mazzy Star, Posies, Afghan Whigs, Girls Against Boys, 7 Year Bitch, Monster Magnet en natuurlijk fuckin’ Fugazi en alle fuckin’ bands die ik vergeten ben en natuurlijk de twee bovenstaande bands of total heroes!

Meantime van Helmet verscheen in het jaar onzes heeren 1992 … en is het geesteskind van bandleader (en door de jaren heen enig vast bandlid), geschoold jazzgitarist en Lance Armstrongkloon Page Hamilton. Pezig, stoer, grappig en zo precies staccato riffs spelend dat je er een uurwerk kan op gelijk zetten …

De plaat is een mokerslag aan repetitieve riffsongs die hard, kaal en strak klinken en je ergens op je middenrif (haha) raken. Staalhard. Standout tracks zijn o.a. “In the meantime”, “Ironhead”, de culthit “Unsung”, “He feels bad” en “You borrowed”. Woorden doen vaak afbraak aan dingen die je moet horen. Luisteren dus! Nu!

Quicksand is nog een band uit NYC die in 1993 verbaasde met de plaat “Slip” die net als zovele coole platen uit die periode wat tussen de kieren van het collectieve rockgeheugen dreigt in te vallen. De band rond frontman Walter Schreifels werd gevormd met ex-leden van o.a . Gorilla Biscuits en Youth of today die aktief waren in de hardcorescene. Schreifels zou later nog even opduiken bij Rival Schools en een mini hitje scoren met “Used for glue”.

Standout tracks op Slip zijn ongetwijfeld “Fazer”, “Head to wall”, “Dine alone” en “Freezing process” al is de hele plaat een energieke ervaring die vaak aan de goden van Fugazi doet denken zonder ze te kopiëren! Het is geen punk, het is geen metal, het is iets er net tussenin wat ik bezwangerd mooie alternatieve rock mag noemen J

In oktober 1994 zag ik Quicksand live in de VK in Molenbeek samen met mijn kompanen Tom Threenineteen, the Pikeman, Wim R. en the man we used to call the Driver. In het voorprogramma speelde de Aalsterse vergane glorie Junkfish … aaaaaaaaah, good times. LOL! Alléé, het waren wel goede tijden maar die zijn er nu ook met nog zoveel leuke muziek op de bagagedrager …

                      

De man die geen hart had maar twee magen

 “You know I was born to lose, but that’s the way I like it baby … I don’t want to live forever”

(Motörhead- The Ace of Spades)

Op dagen dat het wat minder gaat en ik door melancholie en slecht weer achterhaald word, durven mijn gedachten nogal eens duister ende zwart zijn zonder dat ik daarbij mijn –ik beken: subliem- gevoel voor humor verlies maar toch … op deze vuile en vieze dagen vraag ik me wel eens af: what will be next …

-“Het moet één of andere vorm van kanker zijn”, zei ik niet bepaald groen lachend tegen mijn hartspecialist …

Hij keek me bevreemdend aan, zette zijn bril recht, fronste even de wenkbrauwen en antwoordde me toen schamper …

-“Jij hebt dus al iedere SOA gehad die er bestaat?”

Ik zweeg in alle talen die ik kende en dat zijn er wel een paar … hij had gelijk … er waren nog zoveel SOA’s waar ik nog van genieten kon en waar ik werk kon van maken …  een longembolie, nog zoiets dat me eigenlijk vreemd en onbekend voorkwam. Aderverkalking, dementie en erotiek, een maagbreuk, aids, vids, hepatitis bestaande uit elke letter van het alfabet en bovenal de “wat was ik eigenlijk toch een ongelofelijke zeikerd-ziekte alsof ik nu echt zo hard te klagen had” …

Had ik dan zo een moeilijk leven dat ik er het hart bij inschoot? Had ik daadwerkelijk een reden om zo hard te zagen alsof ik me het ergst benadeelde kindje op de speelplaats voelde …  alsof ik werd verplicht te luisteren naar alle platen van Stone Sour in één lange zit …

Ik vergeet al moedwillig het vraagteken want dat hoeft er effectief niet te staan … iedereen kan makkelijk X- aantal redenen opdissen waarom het hem of haar al dan niet goed/slecht gaat in dit leven … en iedereen voelt zich wel es in het kruis getast of in het ootje genomen op een al dan niet terechte wijze in dit merkwaardige leven dat kant noch wal raakt en nergens en overal tegelijkertijd schijnt heen te gaan …

Maar das allemaal zo erg niet en hier gaat het eigenlijk niet om …

Het punt dat ik maken wil, is dat ik me niet kon voorstellen welk een fysieke impact een hartaanval op mijn leven ging hebben en bovenal bij momenten nog heeft …

Twee jaar geleden onderging mijn vader een open hartoperatie met vier overbruggingen … best heavy shit, borstkas openbreken, longen even stilleggen etc. de volgende twee à drie maanden was deze man die voorheen een berg was een platte batterij … ik schreef dit toe aan de ouderdom en de gezegende 67 levensjaren … maar nu beleefde ik hetzelfde, 26 jaren jonger en met amper één stentje …

De eerste dagen na het ziekenhuis=tanden poetsen=moe, mijn dochter van 24kg optillen=moe binnen de minuut, mijn veters strikken=moe met stevig verhoogde hartslag …

Na een week of drie ging het wat beter … na een check up wou de dokter me nog een maand verlenging van ziekteverlof voorschrijven wat ik eigenlijk niet zo leuk vond …

-“Trust me, I am a doctor!”, zei hij gedecideerd. “Na twee weken sportrevalidatie krijg je een fysieke weerslag die vrij hard zal zijn aangezien je hartaanval zich in de voorwand van het hart situeerde, net waar de vermoeidheid en recuperatie en zo liggen …”

Ik geloofde er –uiteraard- de ballen van … wat weet een cardioloog nu van mijn hart?

Maar goed, hij had gelijk … de laatste week voel ik me plat, leeg, voos, opgebruikt, moe en ga zo maar door … perfect normaal blijkbaar en ja hoor, het wordt mooier en binnen een zestal weken zou het zelfs helemaal voorbij moeten zijn …

Dus schrijf dat boek, maak die plaat, love that love, live that life, vraag haar mee uit, boks die wedstrijd of ja, rook dat pakje sigaretten op, it’s your life … maar achteraf niet komen zagen hé, oneerlijk is het hoe dan ook en tis over in een wip … en je moet wat geluk hebben …

PS: en ja=gij zult nooit voetballen in roze shirts want dan verliest ge altijd! (en tis erg gay)

De doldwaze avonturen van HeartAttackMan

In oktober 2010 stapte HeartAttackMan op een zaterdagochtend de spoedafdeling van het Aalsterse Stedelijk Ziekenhuis beginnen. HeartAttackMan kende toen een weinig succesvolle en stressy periode in zijn persoonlijke leven …  in het leven van iemand anders zou … laat maar … HAM had al een paar dagen last van een stekende pijn in de borst en dacht aan een hartaanval … passend voor een man met zijn naam …

HAM werd de volgende zes dagen binnenstebuiten gekeerd met als diagnose diabetes type 2, een slokdarmontsteking, een maagontsteking, vier kleine maagzweren, een hoge bloeddruk (21bovendruk/14onderdrukbij opname), een te hoge cholesterol EN nierstenen de grootte van de kloten van Tom Waes …

Bij de check up van zijn hart bleek dat belangrijke kleinood voor 200% in orde …

-Rookt u?, vroeg de behandelende cardioloog.

-Ja, antwoordde HAM naar waarheid! Maar ik ben al zes dagen gestopt ten gevolge van de pijn in mijn borst …  ik heb nog één sigaret thuis en die zou ik symbolisch nog willen oproken!

-Mooi! Dat kan uiteraard, repliceerde de cardioloog naar waarheid zich onbewust van de acute onbeslistheid in de psyche van HAM …

De komende vier en een half jaar die volgden, slaagde HeartAttackMan erin (ruw geschat en naar beneden afgerond) 8000 (achtduizend!!!) sigaretten te roken van het merk Lucky Strike beter bekend als Unlucky Stroke. What’s in a name darling?

Verdiende HAM hier een stevige lap rond zijn oren? Ja, want fags are gay en nee, want zoals de schielijke overleden Nederlandse psycholoog Piet Vroon in zijn meesterwerk “De tranen van de krokodil” terecht beweert: “Waarom je nu zorgen maken over iets waar je pas binnen 20 jaar de gevolgen zal van dragen?”

In het geval van HAM betrof het 3,5 jaar maar goed dat zijn details, niewaar!

Op 28 februari 2015 bezocht HAM opnieuw de spoedafdeling van het ASZ in Aalst en deze keer maakte hij zijn naam met recht en rede waar! Hoera! Pintjes drinken! Dansen!

De week voor zijn opname had HAM al een drietal kleine pijn opstoten in linkerarm en borst gevoeld maar hij had deze afgedaan als zijnde een combinatie van stress en hyperventilatie … niet dat HAM echt een reden had om er gestrest bij te lopen maar de symptomen van hyperventilatie lopen in grote lijnen nu éénmaal gelijk met die van “ a serious heartattack” … wat op zich grappig is maar toch vooral een beetje verwarrend …

Enfin, cut the crap (who cares and reads this anyway?): op maandag onderging HeartAttackMan een kijkoperatie via de pols en werd in zijn centrale kransslagader een verstopping van 90% vastgesteld, wat vrij snel werd verholpen door het plaatsen van een stent … een metalen of plastic buisje dat de slagader openhoudt …

HeartAttackMan was door het oog van de naald gekropen … wat met zijn omvang een hele opgave was … en had een aantal wijze lessen getrokken uit dit alles … Nuuk is de hoofdstad van Groenland, wacht niet te lang met die tattoo, kwissen is zo belangrijk niet en vooral geniet van het leven want je hebt er maar één en tis zo weg, in a heartbeat …

Nichten, euh, gedichtendag met Gerard en Leonard

Naar de zon schijnt in het oosten is het vandaag internationale gedichtendag. Ziehier twee gedichtjes van grote voorbeelden van me. Zeker niet de beste dichters (wat dat ook al moge betekenen) maar wel twee van diegenen met een frisse eigen stem en een vrij apart gevoel voor humor en diepzinnige melancholie … niets duurt eeuwig, zelfs het leven niet …

 

GEDICHT VOOR DOKTER TRIMBOS

‘Goedkope wijn, masturbatie, bioscoop’,

Schrijft Celine.

De wijn is op, en bioscopen zijn hier niet.

Het bestaan wordt wel eenzijdig.

GERARD REVE (1965)

POEM

I heard of a man

Who says words so beautifully

That if he only speaks their name

Women give themselves to him.

If I am dumb beside your body

While silence blossoms like tumours on your lips

It is because I hear a man climb the stairs

And clear his throat outside our door.

LEONARD COHEN (1956)

New Model Army – The Ghost of Cain (27)

In 1993 releaste Sepultura hun succesvolle cd Chaos A.D. met daarop het voor hen lichtjes a-typische The hunt, een cover van het mij tot dan vrij onbekende New Model Army. Het nummer handelt over het recht in eigen handen nemen (tegen extreemrechts in dit geval) als justitie, politie en rechtbanken falen … of dit een goed idee is, laat ik in het midden maar dit nummer sloeg bij mij in als de spreekwoordelijke bom! (En is misschien zelfs één van de beste nummers op deze voornoemde cd maar das mijn mening.)

New Model Army werd opgericht in 1980 in het Engelse Bradford dat afgelopen zaterdag Chelsea uit de FA Cup kegelde, tot mijn groot jolijt, maar dit geheel terzijde en uiteraard niet terzake doent. De band is vernoemd naar het reactionaire leger dat opgericht werd door Oliver Cromwell (Oliver’s army-Elvis Costello &The Attractions) in 1645 en anti-royalistisch was met een leiding die eerder op kunde dan op sociale klasse was gebaseerd. Dit leger slaagde er zelfs in om -tijdelijk- de Britse monarchie om ver te werpen …

De muziek van NMA wordt omgeschreven als post-punk but what’s in a name? Het klinkt allemaal als punk met een akoestische gitaar, een viool en drums maar het geheel ruikt erg fris, is wild en slaat je recht in het gezicht! Tekstueel wordt er met de  linkerhand  geschreven … over de sociale strijd, werkloosheid, de politiek en het onrecht dat de werkende klasse in de jaren tachtig in het UK van Margaret Thatcher -a man we love to hate- te verduren kreeg …

Het geheel is erg op the Groot-Brittanië gericht (logisch voor een Britse band) en af en toe denk ik spontaan aan Billy Bragg, de troubadour van links met de glasheldere stem, de rake akkoorden, een folky rockinslag en songs machtig als the Chrysler Building.

Op The Ghost of Cain staan tien nummers die stuk voor stuk pareltjes zijn met als anker de nogal aparte en als een klok klinkende stem van zanger Justin Sullivan. Geen enkele song ruikt naar kattenstront (gelukkig maar want die stinkt erg) en uitschieters zijn The hunt, Lights go out, Poison street, 51st state (over Engeland als de 51^ste staat van Amerika) en Western dream.

Akkoord, bij tijd en wijl klinkt het allemaal behoorlijk sloganesk en wanen we ons op een voetbalmatch waar de supporters Oi!-punk gezangen te berde brengen maar na al die jaren geeft de cd mij nog steeds een stroomstoot van jewelste en zing ik alle songs keihard mee als ik hem in de auto afspeel … misschien een beetje puberaal maar de dag dat dit niet meer kan, vergaat de wereld, is het kind in mij dood en dan, nu ja, dan kan ik ruitjeshemden gaan dragen, mijn haar langs de zijkanten van mijn hoofd grijs laten groeien, mijn baard afscheren en al mijn tattooages laten weglaseren …

NMA bleef met de jaren trouw platen maken die niet altijd even consistent en kwaliteitsvol waren mede door de vele personeelswissels en vooral het einde van de jaren tachtig met Thunder and consolation (1989) en het begin van de jaren negentig zijn met Impurity (1990) en The love of hopeless causes (1993) voltreffers van formaat  met erg lekkere platen!

Dus als u vandaag nog één nuttig ding doet, surf dan naar i-tunes en bestel één dezer bovenstaande kleinoden! Niet nadenken, gewoon doen!

Even nog wat nutteloze info voor de onverlaten onder u: Oi-punk is één van de vele punksubgenres. Het betreft hier een éénvoudige snelle variant met een pak passages die makkelijk mee te brullen vallen en die erg populair was bij skinheads uit de arbeiderswijken van een aantal Britse steden.

De naam werd ontleend aan het nummer “Oi!Oi!Oi!” van Cockney Rejects.  Later werd het genre ook tamelijk bemind in extreem-rechtse skinheadkringen met als bekendste exponent de band Skrewdriver. Maar laat dat een randfenomeen blijven!

Red Hot Chili Peppers – Mother’s milk (28)

In 1989 brachten de RHCP hun vierde album op de markt.  Op zich was dit al een heel mirakel! Gitarist Hillel Slovak had het leven gelaten bij een drugoverdosis, drummer Jack Irons (die nu de ezelsvellen afranselt bij Pearl Jam) had zich laten opnemen in de psychiatrie en ook zanger Anthony Kiedis en bassist Flea worstelden met een paar drugdemonen waar een woede uitbarsting van Michel Preud’homme klein bier bij is …

Toch kwam de opvolger van The uplift mofo party plan tot stand met de hulp van nieuwbakken boomhakker/drummer Chad Smith (nu ook bij Chickenfoot) en gitarist John Frusciante, op dat ogenblik een getalenteerde 18-jarige snaak die op zijn kamer het oeuvre van Frank Zappa, Captain Beefheart en Jimi Hendrix inoefende.

Diezelfde Frusciante zou een paar jaar later –toen hij na Blood Sugar Sex Magic en de daaropvolgende druk van het immense succes van die plaat uit de groep stapte- wereldbekend worden in Nederland en België door een reportage van Bram Van Splunteren voor de VPRO in het programma Onrust  waarin hij een portret schetste van een door drugsgeesten behuisde Frusciante die met holle ogen en losse kiezen onzin uitkraamde en bij momenten toch een zo heldere en pijnlijk eerlijke indruk gaf dat je er dagen slecht kon van lopen als je dat wou …

Mother’s milk opent met de gigantische funkrocker Good time boys die meteen de sfeer schetst, opgevolgd door een waarlijk subliem rockende versie van Stevie Wonder’s Higher ground. Een andere cover op de plaat is een haast onherkenbare versie van Jimi Hendrix’ Fire.

Andere hoogtepunten zijn de ode aan LA Lakers fenomeen Magic Johnson in het gelijknamige nummer, de single Knock me down (over drugsmisbruik btw), Subway to Venus, het om zijn as stuitende Nobody weird like me en de furieuze rockers Stone cold bush en Punk rock classic dat zoals de titel al laat uitschijnen een ode is aan de punkrock van Ramones en Bad religion.

Mother’s milk is een overgangsplaat van een band die even het noorden kwijt was en ongenuanceerd en ongecompliceerd muziek maakte die het perfecte middelpunt bleek te vormen tussen rap/rock en funk!

Nooit klonken de RHCP wilder, hechter en echter dan op deze zwarte plaat die ik –jawel!- ook op lp heb! Ooit nog gekocht in platenzaak Solbemol in het Aalsterse Sluierstraatje in een tijd van melancholie en droom en onwezenlijkheid en vooral verre herinneringen …

Ik herinner me dat ik op een wazige dag naar de singleversie van Higher ground vroeg aan uitbater Bruno VW en die me zei dat hij de single niet had maar hij me wel de volledige lp kon geven waarop ik, wuss die ik toen was, -gelukkig- zei “ah, baja, das ook goed …”, wat het ook was. Ik luisterde en hoorde dat het goed was, erg goed zelfs!

Bij de 13 nummers zit eigenlijk geen enkele stinker van formaat.  In 1991 kwam hun succesplaat met de hitsingle Under the bridge op de markt. Na een paar wisselvallige platen en een paar gitaristenwissels (met o.a. Dave Navarro van Jane’s addiction) vervoegde Frusciante de band voor een tweede keer met in 1999 een onwaarschijnlijke klapper –in de vorm van Californication- tot gevolg …

De jaren daarop ontpopten de RHCP zich als de perfecte poppy gitaarband die het over een andere boeg gooide met pure stadionrock en werden ze de festivalact bij uitstek. De sound evolueerde meer naar The Beach Boys dan naar Slayer en de daaropvolgende records zoals Stadium Arcadium (the title says it all) waren megasuccessen maar ze kribbelden niet meer aan mijn ballen … en dat was spijtig, erg spijtig … maar gedane zaken nemen nu éénmaal geen keer net zoals dat met die kousen … en dat met die hond en dat potje yoghurt maar das weer een totaal ander verhaal!

 

 

 

 

Mijn 20 beste plaatjes van 2014

Ziehier een volledig willekeurig lijstje van de “beste”, nu ja, leukste, warmste, aangenaamste, hardste, ruigste, zachtste en verrassendste  platen die ik het afgelopen jaar hoorde. Ik heb ze zeker niet allemaal gekocht omdat ik daar a) geen zin in had, b) ik er het geld niet voor heb, c) ik dit jaar hoe dan veel en veel teveel cd’s heb gekocht en het d) allemaal geen zin heeft … cd’s kopen dan toch … het is natuurlijk wel leuk en het trekt je wel es uit een dipje om de nieuwe van Bloodbath te kussen en aan de laatste Primordial te snuffelen maar toch … i have my doubts of kopen en kopen ons waarlijk gelukkig maakt …

Alléé, komaan, genoeg geleuterd! Here we go:

1) Over kill – White devil armory

2) Morbus Chron – Sweven

3) Cretin – Stranger (verpletterende grindcore met op zang een vrouw die vroeger een man was! Echt waar!)

4) Obituary – Inked in blood

5) Soulburn – The suffocating darkness  (ademt de oude Bathorysfeer uit)

6) Primordial – Where greater men have fallen (misschien wel de plaat van het jaar)

7) Godflesh – A world lit only by fire (de masters of industrial are back)

8) Cannibal Corpse – A skeletal domain (niet hun beste maar wel lekker)

9) Aphex Twin – Syro (nog een wonderkind dat terug is)

10) Beck – Morning phase

11) Bloodbath – Grand morbid funeral

12) Revocation – Deathless

13) Swans – To be kind

14) Triptykon – Melana chasmata

15) Todd Terje – It’s album time (zeker es uittsjekken, erg verrassend!)

16) Judas Priest – Redeemer of souls (you are never too old to rock)

17) Leonard Cohen – Live in Dublin

18) Beyond Creation – Earthborn evolution

19) Noneuclid –Metatheosis

20) Bob Dylan – Basement tapes, volume 11

En nu nog ff plaats maken voor de twee stinkers van het jaar al is “stinker” een relatief begrip! Waarschijnlijk zijn beide stinkers zelfs erg goed voor vele mensen en puur objectief bekeken misschien zelfs voor mij. Maar in de subjectieve ervaring die muziek toch wel is, zijn deze beide zilveren schijfjes voor mij gewoon “Jingle bells, jingle bells, BORING ALL THE WAY” …

-Opeth – Pale (eigenlijk een erg goede seventies symfonische rockplaat maar niks “progressiefs” aan en  do-de-lek saai)

-Morrissey – World piece is none of your business (alweer niet echt slecht maar van Mozz verwacht ik gewoon meer en deze plaat … pfieeeeuw, soms is een mens gewoon uitgezongen al overdrijf ik nu gewoon om over te komen)

En nu buiten! Ga plaatjes beluisteren of doe iets nuttigs met uw leven! NU! Het is nooit te laat!